ಹತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರ ಗುಂಪಿನಿಂದ ಒಂದು ಮುಖ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿತು…. ಹೌದು.. ಇದು ಅವಳೇ… ಅನನ್ಯ. ಇವಳೇಕೆ ಇಲ್ಲಿ… ಇವಳು ಯಾಕೆ ಚೈತನ್ಯ ಅಂದ್ಲು…? ನನಗರಿವಿಲ್ಲದ ಸತ್ಯ , ನೂರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.
ಭಾಗ-೧ ‘ಬಂಧನ’
ಮುಂಜಾನೆ ನಾಲ್ಕು ಗಂಟೆ, ಆಗ ತಾನೇ ಕಣ್ಣಿಗೆ ನಿದ್ರಾದೇವಿ ಒಲಿದು ಬಂದಿದ್ದಳಷ್ಟೆ. ಒಂದೇ ಸಮನೆ ಮೊಬೈಲ್ ರಿಂಗಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಿದ್ದೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ “ಹಲೋ!” ಎಂದೆ.
“ಸರ್, ಇದು ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ನಿಂದ” ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಿದ್ದೆ ಹೇಳಹೆಸರಿಲ್ಲದಂತೆ ಮಾಯವಾಗಿತ್ತು.
“ಹೇಳಿ, ಸರ್”
“ಸರ್, ನಿಮ್ಮ ಪರಿಚಯದವರೊಬ್ಬರನ್ನು ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿ ಅರೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ, ಒಮ್ಮೆ ಸ್ಟೇಷನ್ ಕಡೆ ಬಂದು ಹೋಗಿ”
“ಓಕೆ ಸರ್” ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕರೆ ಕಡಿತಗೊಂಡಿದ್ದು, ಯಾರಾಗಿರಬಹುದು ನನ್ನ ಪರಿಚಯದವರು ಎಂದು ತಲೆ ಕೆರೆದುಕೊಂಡು ಯೋಚಿಸುವ ಸರದಿ ನನ್ನದಾಗಿತ್ತು.
ಮುಖ ತೊಳೆದು ಬಟ್ಟೆ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ಬೈಕ್ ಏರಿ ಸ್ಟೇಷನ್ ಕಡೆ ಪ್ರಯಾಣ ಸಾಗಿತು. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಿಂದ ಒಂದು ಒಂದೂವರೆ ಕಿಲೋಮೀಟರ್ ದೂರ ಇದೆ ಅಷ್ಟೇ ಸ್ಟೇಷನ್ನಿಗೆ. ಬೈಕ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ ಹಾಕಿ ನಿಲ್ಲಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒಳಗಿನಿಂದ ಪೊಲೀಸ್ ಪೇದೆ ಹೊರಗೆ ಬಂದು “ಏನು ವಿಷಯ?” ಎನ್ನಬೇಕೆ..
“ಸರ್, ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ರಿ, ಈವಾಗಷ್ಟೇ ಹಾಗೆ ಬಂದಿದ್ದು”
“ಇಲ್ಲವಲ್ಲ..”
“ಈವಾಗ ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಮುಂಚೆ ಕಾಲ್ ಬಂದಿತ್ತು ಸರ್, ಯಾರನ್ನೋ ಅರೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ, ಸ್ಟೇಷನ್ ಗೆ ಬನ್ನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು”
“ಬನ್ನಿ ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಿ, SHO ಬಾತ್ ರೂಮ್ ಗೆ ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಅವ್ರು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿರೋಕೂ ಸಾಕು, ಆದ್ರೆ ಇಲ್ಲಿ ಯಾರನ್ನೂ ಬಂಧಿಸಿಲ್ಲ”…
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಒಳನಿಗಿಂದ, “ಯಾರು..? ಏನು ವಿಷಯ?”
‘ಸರ್, ನೀವು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ರಾ ಇವರಿಗೆ’.. ಎಂದು ಅವರೊಳಗೆ ಮಾತು ಕತೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯ್ತು.
“ಇಲ್ಲವಲ್ಲ”
“ಅವನಿಗೆ ಯಾರೋ ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ಎಂದು ಯಾಮಾರಿಸಿರಬೇಕು, ಕಾಲ್ ಬಂದಿರೋ ನಂಬರ್ ನೋಡು ಒಮ್ಮೆ”
“ಸರಿ ಸರ್, ನೋಡ್ತೀನಿ”
“ನಿಮ್ಗೆ ಬಂದಿರೋ ನಂಬರ್ ಕೊಡಿ ನಾನು ಮಾತಾಡ್ತೀನಿ”
ನಾನು ನಂಬರ್ ಡಯಲ್ ಮಾಡಿ ಅವರ ಕೈಗೆ ಮೊಬೈಲ್ ಕೊಟ್ಟು, “ರಿಂಗ್ ಆಗ್ತಾ ಇದೆ.. ಸರ್..”
“ಹಲೋ ಸರ್ ಇದು ಸುಬ್ರಹ್ಮಣ್ಯ ಪೊಲೀಸ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ನಿಂದ, ಇದು ಯಾವ ಸ್ಟೇಷನ್ ಸರ್…?” “ಓ ಹೌದಾ ಅವ್ರು ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು ವಿಚಾರಿಸಿದ್ದರು ಸರ್ ನಮಗೆ ಮಾಹಿತಿ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ”. ಸರಿ ಸರ್, ಅವರನ್ನು ಕಳಿಸಿಕೊಡ್ತೀನಿ”…
ಕಾಲ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿ ಮೊಬೈಲ್ ಕೈಗೆ ಕೊಡುತ್ತಾ, “ಅದು ಮಡಿಕೇರಿ ಟೌನ್ ಸ್ಟೇಷನ್ ರೀ, ನೀವು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ”…
“ಸರಿ ಸರ್, ಬರ್ತೀನಿ”
“ಓಕೆ, ಆರಾಮ ಹೋಗಿ, ಹಿಮ ಬೀಳ್ತಾ ಇದೆ”.
“ಓಕೆ ಸರ್, ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್”
ಈಗ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ನನ್ನ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟಿದೆ, ಯಾರಪ್ಪಾ ಇದು ಮಡಿಕೇರಿಯಲ್ಲಿ ಇರೋನು…ಈಗ ಹೋಗ್ಲೇಬೇಕಷ್ಟೇ ಮನೆಗೆ ಏನು ವಿಷಯ ಹೇಳಿಲ್ಲ (ಹೇಳೋಕೆ ನಂಗೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ). ಏನು ಮಾಡುವುದು.. ತಂಗಿಗೊಂದು ಮೆಸೇಜ್ ಹಾಕಿಬಿಟ್ಟೆ, “ಅರ್ಜೆಂಟಾಗಿ ಮಡಿಕೇರಿಗೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ, ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಬರ್ತೀನಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಏನೂ ಹೇಳೋದು ಬೇಡ, ಬಂದು ವಿಷಯ ಹೇಳ್ತೀನಿ.”
ಎರಡು ಗಂಟೆ ಪ್ರಯಾಣ ಸಾಗಿತು, ಗಂಟೆ ಆವಾಗ್ಲೇ ಏಳರ ಆಸುಪಾಸು. ಮಡಿಕೇರಿಯ ಕೊರೆಯುವ ಚಳಿಗೆ ಮೈ ಕೈ ಕಾಲು ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು. ನೇರವಾಗಿ ಸ್ಟೇಷನ್ ಕಡೆ ಹೋಗೋಣ ಆಮೇಲೆ ಎಲ್ಲಾ ಎಂದು ತಲೆ ಆಡಿಸಿ ಮೆಟ್ಟಿಲೇರಿದೆ.
ಒಳಗೆ ಬಂದು ನಿಂತಿದ್ದೇನೆ ಅಷ್ಟೇ, “ಹೇಳಿ ಸರ್, ಏನಾಗಬೇಕಿತ್ತು?”
“ಸರ್, ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ರು’
“ಓ, ನಿತಿನ್ ಆಲ್ವಾ’
“ಹೌದು ಸರ್”
“ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಿ, ಬಂದೆ ಈವಾಗ”..
“ಸರ್, ನಿತಿನ್ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ, ಏನ್ ಮಾಡ್ಲಿ”.. ಎಂದು ಒಳಗೆ ಇರೋರಿಗೆ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ.
“ತಡಿಯಪ್ಪಾ, ಬರ್ತೀನಿ.. ಇರು..”
ಹಾಗೆ ಹತ್ತು, ಹದಿನೈದು ನಿಮಿಷ ಕಳೆದಿರಬಹುದು. ಒಳಗಿದ್ದ ಅಧಿಕಾರಿ ಹೊರಗಡೆ ಬಂದು,
“ಏನಾಗ್ಬೇಕಪ್ಪಾ ಆ ಹುಡುಗಿ ನಿಂಗೆ?”
“ಯಾರು ಸರ್?”
“ಯಾರಿಗೋಸ್ಕರ ಬಂದೆ ಈವಾಗ ನೀನು?”
ಅದೇ ಸರ್, ಯಾರನ್ನೋ ಅರೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ದೀರಾ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರಿ, ಯಾರು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗಿಲ್ಲ”…
“ಓ, ನಿಂಗೆ ಹೇಳಿಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ, ಚೈತನ್ಯ ಅಂತ ಯಾರಾದ್ರೂ ಪರಿಚಯ ಇದ್ದಾರಾ?”
“ಇಲ್ಲ, ಸರ್”..
“ಸರಿ, ಬಾ ಇಲ್ಲಿ”.. ಎಂದು ಒಳಗೆ ಕರೆದರೆ ನನ್ನ ತಲೆ ಗಂಟೆಗೆ 120 ಕಿ ಮೀ ಸ್ಪೀಡ್ ನಲ್ಲಿ ಯಾರಾಗಿರಬಹುದು ಎಂದು ಚಿಂತಿಸುತ್ತಾ ಇದೆ.
ಎದುರಲ್ಲೇ ಇರೋ ಲಾಕಪ್ ಒಳಗಡೆ ಇಣುಕಿ, “ಬಾರಮ್ಮಾ, ಎಲ್ಲಿದ್ದೀರಿ…? ನಿತಿನ್ ಬಂದಿದ್ದಾನೆ ನೋಡಿ”…
ಹತ್ತು ಹುಡುಗಿಯರ ಗುಂಪಿನಿಂದ ಒಂದು ಮುಖ ತಲೆ ಎತ್ತಿ ನೋಡಿತು….
ಹೌದು.. ಇದು ಅವಳೇ… ಅನನ್ಯ. ಇವಳೇಕೆ ಇಲ್ಲಿ… ಇವಳು ಹೇಗೆ ಚೈತನ್ಯ ಅಂದ್ಲು ಎಂಬ ನೂರಾರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರದ ಅಗತ್ಯವಿದೆ.
“ಏನು ಎದ್ದು ಬರೋಕೆ ಆಗಲ್ವಾ ನಿಂಗೆ?.. ಕರ್ದಿರೋದು ಕೇಳ್ಸಲ್ವಾ ನಿಂಗೆ?”
ನಾನೇ ಸೆಲ್ ಪಕ್ಕ ಹೋಗಿ “ಸರ್, ಈ ಹುಡುಗಿಯ ಪರಿಚಯ ಇದೆ, ಏನು ವಿಷಯ ಅಂತ ಹೇಳಿ ಸರ್”…
“ಏನಾಗ್ಬೇಕು ನಿಂಗೆ ಈ ಹುಡುಗಿ?”..
ಏನು ಆಗ್ಬೇಕು ಅಂತ ಹೇಳೋದು… ಒಂದು ಒಂದೂವರೆ ಗಂಟೆ ಪ್ರಯಾಣದ ಪರಿಚಯ ಎನ್ನುವುದೇ ಅಥವಾ ತಿಂಗಳ ಸ್ನೇಹ ಎನ್ನೋದಾ ಅಥವಾ ಗಂಟೆಗಟ್ಟಲೆ ಮಾತಾಡ್ತೀವಿ ಅನ್ನೋದಾ ಒಂದೂ ಅರ್ಥ ಆಗ್ತಿಲ್ಲ…
“ಹಲೋ… ನಿನ್ ಜೊತೇನೇ ಕೇಳ್ತಾ ಇರೋದು.. ಹೇಗೆ ಪರಿಚಯ ನಿಮಗಿಬ್ಬರಿಗೂ?”
“ಸರ್, ಅವಳು ನನ್ನ ರಿಲೇಟಿವ್”
“ಮತ್ತೆ ಚೈತನ್ಯ ಅಂದ್ರೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಅಂದೆ?”
“ಹಾಗಲ್ಲ ಸರ್, ನಾವು ಅವಳನ್ನು ಅನನ್ಯ ಅಂತ ಕರೆಯೋದು, ರೆಕಾರ್ಡ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅವ್ಳು ಚೈತನ್ಯ”.
“ಓ ದೇವನೊಬ್ಬ ನಾಮ ಹಲವು ಅಂದಂಗೆ ಆಲ್ವಾ”..
ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
“ಸರ್, ವಿಷಯ ಏನು ಅಂತ ಹೇಳಿಲ್ಲ”
“ಹೇಳೋದು ಏನು.. ರಾತ್ರಿ ಅರೆಸ್ಟ್ ಮಾಡಿದ್ದೇವೆ ಅಂದ್ರೆ ಏನು ವಿಷಯ ಇರ್ಬೋದು?..
“ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಸರ್”..
“ನಿನ್ನೆ ನೈಟ್ ಪಕ್ಕದ ಲಾಡ್ಜ್ ರೈಡ್ ಮಾಡಿದ್ವಿ, ಒಳಗೆ ಇರೋರು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಅಲ್ಲಿಂದ ಎಳ್ಕೊಂಡು ಬಂದಿರೋದು. ಆದ್ರೆ ಇವಳು ಮಾತ್ರ ಹೊಸ ಮುಖ, ಅಲ್ಲದೆ ಒಬ್ಬಳೇ ಇದ್ದಳು ರೂಮಲ್ಲಿ ಅದ್ಕೆ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಾನವೀಯತೆ ತೋರಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೀವಿ. ಅವಳು ಹೇಳೋದು ಮೈಸೂರು ಬಸ್ ಮಿಸ್ ಆಗಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅವ್ಳ ಫ್ರೆಂಡ್ ಯಾರೋ ರೂಂ ಮಾಡಿ ಕೊಟ್ಟ ಅಂತ ಸತ್ಯನೋ ಸುಳ್ಳೋ ಆ ಪರಮಾತ್ಮನಿಗೇ ಗೊತ್ತು”.
“ಇಲ್ಲ ಸರ್, ಅವಳು ಅಂತ ಹುಡುಗಿ ಅಲ್ಲ, ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ, ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಹುಷಾರಿಲ್ಲ ಅಂತ ಬಂದಿದ್ಲು”.
“ಹುಂ, ಸರಿ, ಸಾಹೇಬರು ಬರಲಿ ಆಮೇಲೆ ಕಳುಹಿಸಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ”.
“ಸರಿ ಸರ್, ಅವಳ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡ್ಬೋದ..?”
“ಸರಿ, ಐದು ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ, ಬೇಗ ಹೊರಗೆ ಬನ್ನಿ”
“ಓಕೆ ಸರ್, ಥ್ಯಾಂಕ್ಸ್”
ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಸೆಲ್ ಬಳಿ ಬಂದು ಎಲ್ಲರ ಮುಖವನ್ನೂ ನೋಡಿದೆ, ಹೌದು ಪೊಲೀಸ್ ಹೇಳಿದಂತೆ ಅವರೆಲ್ಲರೂ ರಾತ್ರಿ ರಾಣಿಯರೇ. ಅವರ ನಡುವೆ ಇವಳೇನು ಎಂದು ನನಗೇ ಅರ್ಥ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ.
“ಅನು, ಇಲ್ಲಿ ಬಾ” ಎಂದೆ. ಕಣ್ಣೀರ ಕೊಡಿ ಹರಿದು ಮುಖದ ಕಳೆಯೇ ಕಳೆದು ಹೋಗಿತ್ತು
“ಅಣ್ಣಾ ಈವಾಗ ಏನೂ ಕೇಳಬೇಡ, ಹೊರಗಡೆ ಬಂದು ಎಲ್ಲ ವಿಷಯ ಹೇಳ್ತೀನಿ”.
“ಸರಿ, ನೀನು ಏನೂ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಲ್ಲ ಎಂದು ನಂಬಿದ್ದೇನೆ, ಅಳೋದನ್ನು ಮೊದಲು ನಿಲ್ಲಿಸು”
“ಸರಿ”
“ಸರಿ, ನಾನು ಹೊರಗೆ ಇದ್ದೀನಿ” ಎಂದು ಹೊರಗೆ ಬಂದೆ.
ಗಂಟೆ 9 ಆಗ್ತಾ ಇದೆ, ಹೊಟ್ಟೆ ತಾಳ ಹಾಕುತ್ತಿತ್ತು, ಪಾಪ ಅದಕ್ಕೇನು ಗೊತ್ತು ಮನದ ತಳಮಳ.. ಆಕೆ ಅಪರಿಚಿತೆಯಾ ಎಂದರೆ ಅಲ್ಲ ಎನ್ನಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಪರಿಚಿತಳೇ ಎಂದರೆ ಹೌದು ಎನ್ನಲೂ ಧೈರ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸಾಹೇಬರು ಬಂದು ಛೆ0ಬರ್ ಬಳಿ ಕರೆದಿದ್ದು ಆಯ್ತು. ಅದೇ ಹಿಂದಿನ ಪರಿಚಯ ಪತ್ರ ಓದಿ ಮುಗಿಸಿದೆ.
“ಸರಿ, ಆ ಹುಡುಗಿನಾ ಕರ್ಕೊಂಡು ಬನ್ನಿ”..
“ಏನಮ್ಮಾ, ನಿಂಗೆ ರಾತ್ರಿ ಜರ್ನಿ ಯಾಕೆ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು?.. ಈವಾಗ ಬೇರೆ ಏನಾದರೂ ಸಮಸ್ಯೆ ಆಗಿದ್ರೆ ಏನು ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ?. ಹೀಗೆ ಹಲವು ಪ್ರಶ್ನೆ, ಬುದ್ಧಿ, ಮಾತು ಎಲ್ಲವೂ ಬಂತು. ಕೊನೆಗೆ ಕಾನ್ಸ್ಟೇಬಲ್ ನ ಕರೆದು ಸಣ್ಣ ಕೇಸ್ ದಾಖಲು ಮಾಡಿ ಬಿಡೋಕೆ ಹೇಳಿ ಬಿಟ್ರು. ನನಗೋ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದ ಜೀವ ಬಾಯಿಗೆ ಬಂದಂತೆ ಆಯಿತು. ಹೇಗಾದರೂ 10 – 10:30 ಆಗೊವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸ್ಟೇಷನ್ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿದು ಹೊರಗೆ ಬಂದೆ.
“Sorry ಅಣ್ಣಾ” ಅಂದ್ಳು. ನನಗೆ ಪಿತ್ತ ನೆತ್ತಿ ಮೇಲೆ ಏರಿ ಹೋಗಿದೆ. “ಈವಾಗ ಸುಮ್ನಿರು, ನಾಷ್ಟ ಮಾಡೋದಿದ್ರೆ ಬಾ ಜೊತೆಗೆ, ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಇಲ್ಲೇ ಇರು. ನಾನು ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ” ಎಂದು ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಪಾಪ ಅವಳಿಗೂ ಹಸಿವಾಗಿರಬೇಕು ಗಪ್ ಚುಪ್ ಅನ್ನದೆ ನನ್ನ ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದಳು. ಹೋಟೆಲ್ ಒಳಗೆ ಬಂದವಳಿಗೆ “ಹೋಗಿ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಮುಖ ತೊಳೆದು ಬಾ, ಆಮೇಲೆ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನೋಣ” ಸರಿ ಎಂಬಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿ ಹೋಗಿ ಬಂದು ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಏನೋ ಹೇಳಲು ಬಂದವಳ ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿಸಿ, ತಿಂಡಿ ತಿಂದು ಮುಗಿಸು ಎಂಬಂತೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಸೂಚನೆ ನೀಡಿದೆ.
ಬಂದು ಬೈಕ್ ಏರಿ “ಮನೆ ಎಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಬಿಡ್ತೀನಿ”
“ಬೇಡ ನಾನು ಬಸ್ ಲಿ ಹೋಗ್ತೀನಿ”
“ಮರ್ಯಾದೆಯಿಂದ ಬಾ ಕುಳಿತುಕೋ, ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿಸೋದು ಈವಾಗ ನನ್ನ ಜವಾಬ್ದಾರಿ. ಮತ್ತೆ ಏನೆ ಆದರೂ ನಂಗೇನೂ ಇಲ್ಲ”.
“ಸರಿ ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ಲಾಡ್ಜ್ ನಲ್ಲಿ ಇದೆ, ತಗೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ”
“ನಾನೂ ಬರ್ತೀನಿ”
“ಬೇಡ, ನಾನು ತಗೋಬರ್ತೀನಿ”
“ಏನು… ನಾನು ಬಂದ್ರೆ ಏನಾದರೂ ಸಮಸ್ಯೆ ಇದ್ಯಾ?”
“ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ”
“ಸರಿ, ಬೇಗ ತಗೊಂಡು ಬಾ”..
ಹಾಗೆ ಹೋದವಳು ಲಗೇಜ್ ಹಿಡ್ಕೊಂಡು ಬಂದು “ಹೊರಡೋಣ, ಸ್ವಲ್ಪ ಮುಂದೆ ಹೋಗಿ ನಿಲ್ಸಿ, ಮಾತಾಡ್ಬೇಕು ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ”..
ಸರಿ ಎಂದು ಹೊರಟೆ,
ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ಕಿಲೋಮೀಟರು ಮುಂದೆ ಬಂದು ಬೈಕ್ ಸೈಡ್ ಹಾಕಿ “ಹೇಳು ಈವಾಗ” ಎಂದೆ.
“ನಿಮಗೆ ಏನನಿಸುತ್ತದೆ ಈವಾಗ?”
“ಅಂದರೆ?”
“ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ”..
“ಏನೋ ಎಲ್ಲೊ ನನಗರಿವಿಲ್ಲದ ಸತ್ಯ ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಸುಳಿದಾಡುತ್ತಿದೆ”.
“ಹೌದು ನಾನು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ”…..
ನನಗೆ ಏನು ಹೇಳೋದು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಂದು ಅವಳನ್ನು ಅಲ್ಲೇ ಬಿಟ್ಟು ಬರೋದು ಬೇಡ ಎಂದು ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿಸಿ ನಾನು ನನ್ನ ಮನೆಯ ದಾರಿ ಹಿಡಿದೆ…
ಭಾಗ-೨ ಅಪ್ಪ- ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಮುದ್ದು ತಂಗಿ ಅಚ್ಚು
ಹಾಯ್… ನಾನು ನಿತಿನ್, ಹೇಳ್ಕೊಳ್ಳೋಕೆ ನನ್ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ಸಣ್ಣ ಸುಖೀ ಸಂಸಾರ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಮುದ್ದು ತಂಗಿ. ಇವರ ಜೊತೆ ನೂರಾರು ಗೆಳೆಯರು ಅಲ್ಲ ಅಭಿಮಾನಿ ದೇವರುಗಳು.. ಯಾಕೆಂದರೆ ನಂಗೆ ಬಿದ್ದ ಏಟಿಗೂ ತಾಟಿಗೂ ಇಲ್ಲೇ ಕಾರಣಕರ್ತರು. ಮಾಡೋಕೆ ಏನೂ ಕೆಲಸ ಇಲ್ಲ, ಆದರೂ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೋಕೂ ಸಮಯವಿಲ್ಲ! ಕ್ರಿಕೆಟ್ ನನ್ನ ಜೀವ, ಊಟ ನಿದ್ದೆ ಬಿಟ್ಟು ಅದರಲ್ಲೇ ಕಾಲಹರಣ. ಹಾಗಂತ ನಾನೇನೂ ಸಚಿನ್ ತೆಂಡೂಲ್ಕರೂ ಅಲ್ಲ ರಾಹುಲ್ ದ್ರಾವಿಡೂ ಅಲ್ಲ, ಅವರಂತೆ ಬೆಳೆಯಬೇಕೆಂಬ ಹಂಬಲವೂ ಇಲ್ಲ. ಓದಿದ್ದು ಬಿಎಸ್ಸಿ ನರ್ಸಿಂಗ್ ಆದ್ರೆ ನನಗೆ ಹಿತವೆನಿಸುವ ಉದ್ಯೋಗ ದೊರಕಿಲ್ಲ ಇಷ್ಟೇ ನಾ ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳುವುದಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ.
ಮುಂದಿನ ವರ್ಷನ್ ಬೇಕು ಅಂದ್ರೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನೇ ಬರ್ಬೇಕು. ಮುತ್ತು ರತ್ನಗಳು ಸಿಗಬೇಕೆಂದರೆ ತಂಗಿಯಿರಬೇಕು. ಸಾಹಸ ಸಸ್ಪೆನ್ಸ್ ಥ್ರಿಲ್ಲರ್ ಬೇಕೆಂದರೆ ಅಭಿಮಾನಿಗಳು ಬರಬೇಕು. ವಿಲನ್ ಪಾತ್ರ ಕಾಣಬೇಕಾದರೆ ಅಕ್ಕ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯವರೂ ಸಾಕು. ಆದ್ರೂ ಒಂಥರಾ ಫ್ಯಾಮಿಲಿ ಎಂಟರ್ಟೈನ್ಮೆಂಟ್ ಸಿನಿಮಾ ತರ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಖುಷಿಯಾಗಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ.
ಹಾ ಈಗ ನಾನು ಹೇಳೋಕೆ ಬಂದಿದ್ದು ಏನು ಅಂದ್ರೆ ನಾಡಿದ್ದು ನನ್ ಅಭಿಮಾನಿಯೊಬ್ಬನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆ ಅಂತೆ, ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಫಲ-ತಾಂಬೂಲ ಸಹಿತ ಲಗ್ನ ಪತ್ರಿಕೆ ತಲುಪಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಹೋಗ್ದೇ ಇದ್ರೆ ತಾಳಿ ಕಟ್ಟಲ್ಲಾಂತ ವರನೂ ಕೂತಿರುವಾಗ ನಾನ್ಯಾಕೆ ಹೋಗದಿರಲಿ… ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಮೂರು ದಿನಗಳ ಹಿಂದೆನೇ ನೋಟೀಸ್ ಜಾರಿ ಮಾಡಿದ್ದೆ, ಅಮ್ಮನ ಬಳಿ ರಿಸಲ್ಟ್ ತಿಳ್ಕೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ.
“ಲೇ ಕೋಣ.. ಫಸ್ಟ್ ಹೋಗಿ ಈ ಕರಡಿ ರೂಪನಾ ಕೋತಿ ತರ ಆದ್ರೂ ಮಾಡ್ಕೊಂಡು ಬಾರೋ ಮದ್ವೆಗೆ ಹಿಂಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಹುಡುಗಿ ನಿನ್ನ ನೋಡಿ ಹೆದರಿ ಬಿಟ್ಟಾಳು ಕಣೋ”.
“ಅಮ್ಮಾ ಮದ್ವೆ ನಂಗಲ್ಲಮ್ಮಾ ಪಮ್ಮುದು..”
“ನೀನು ಹಿಂಗೆ ಹೋದ್ರೆ ಶಿವ ಪೂಜೆಗೆ ಕರಡಿ ಹೋದಂಗೆನೆ”
“ಅಣ್ಣಾ ಅಮ್ಮ ನಿಂಗೆ ಏನೋ ಕ್ಲೂ ಕೊಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ ನಿಂಗೆ ಅರ್ಥ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ ಅಷ್ಟೇ”
“ಏನೇ ಅದೂ…?”
“ಅಮ್ಮಾ ಅವ್ನು ಹಂಗೇ… ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡು ಅವನನ್ನು ಕೋತಿ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅಂತ ಏನೂ ಇಲ್ಲ ಅವ್ನು ಕೋತೀನೇ…”
“ಲೇ ಗೂಬೆ ಏನು ಪ್ಲ್ಯಾನ್ ನಿಂದು..? ನೀನು ಬರ್ತೀಯಾ…?”
“ಇಲ್ಲಪ್ಪ.. ನಾನು ಬರಲ್ಲ.”
“ಹುಂ ಸರಿ ಬಿಡು..”
“ನಾಳೆ ರಾತ್ರಿ ಹೊರಡ್ತೀನಿ ನಾನು.. ಎಲ್ಲ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡಿ ಇಡೇ ಅಚ್ಚು..”
“ಅಮ್ಮಂಗೆ ಹೇಳು.. ನಂಗಾಗಲ್ಲ..”
“ಹೌದು, ನಂಗೆ ಅದೇ ಕೆಲಸ ಬೇಕಾದ್ರೆ ಮಾಡ್ಕೊ…”
“ಅಚ್ಚು.. ಪ್ಲೀಸ್ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಕೊಡೇ…”
“ಹು ಸರಿ ಫಸ್ಟ್ ಡೈರಿ ಮಿಲ್ಕ್ ತಗೋ ಬಾ ಆಮೇಲೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ!”
“ಇದಕ್ಕೂ ಡೈರಿ ಮಿಲ್ಕಾ?!”
“ಬೇಡ ಅಂದ್ರೆ ಬೇಡ..”
“ಸರಿ ಸರಿ.. ನೀನು ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಇಡು ನಾನು ಗ್ರೌಂಡ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಬರ್ತೀನಿ”..
ನೋಡಿದ್ರಲ್ಲ ಇದೇ ನನ್ನ ಪ್ರಪಂಚ, ಸದಾ ಕಚ್ಚಾಡುವಂತೆ ಕಂಡರೂ ಪ್ರೀತಿ ಸ್ನೇಹದ ಒಳ ಹರಿವಿಗೇನೂ ಕಮ್ಮಿಯಲ್ಲ.
ಹಾಗೆ ನನ್ನ ಬಳಗದ ಪರಿಚಯ ಮಾಡೋಕೆ” ಮರೆತೇ ಬಿಟ್ಟೆ. ಅಪ್ಪ ದಿವಾಕರ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಉದ್ಯೋಗಿ, ಅಮ್ಮ ಕೃಷ್ಣವೇಣಿ ಸದ್ಯ ಗೃಹಿಣಿ . ಇನ್ನು ನನ್ನ ಅಚ್ಚು ಯಾನೆ ಅರ್ಚನಾ ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಿಲು ಹತ್ತಿ ಇಳಿದು ಬರ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ ಎನ್ನಬಹುದು ಯಾಕೆಂದರೆ ಓದಿನ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳೋಕೆ ಹೋದ್ರೆ ಅವಳೇ ಹಿರಿಯವಳೆಂಬ ಕೀಳರಿಮೆಯೋ ಅಥವಾ ಹೆಮ್ಮೆಯೋ ನಾ ಅರಿಯೆ.
ಅಂತೂ ಇಂತೂ ರಾತ್ರಿಯಾಗಿ ಬೆಳಕು ಹರಿದಿತ್ತು, ನೇಸರ ನೆತ್ತಿಯೇರಿ ನಗುತಿದ್ದ.
ಮದುವೆಗೆ ಹೋಗ್ಬೇಕು ಅಂತ ಕಾಲಿಗೆ ಗೆಜ್ಜೆ ಕಟ್ಟಿ ಕುಣಿಯೋಕೆ ಮಾತ್ರ ಗೊತ್ತು ತಯಾರಿ ಮಾಡೋಕೆ ಬರೋಲ್ಲ ಇನ್ನೂ ಚಾಪೆ ಬಿಟ್ಟು ಏಳೋಕೆ ಆಗಿಲ್ಲ ಅಮ್ಮನ ಅಬ್ಬರದ ಪ್ರಚಾರ ಕಿವಿಗೆ ಇಂಪಾಗಿ ಕೇಳುತ್ತಿದೆ.
“ಅಚ್ಚೂ ಅಮ್ಮ ಯಾಕೆ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಹಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ!…” ಎಂದು ಬೆಡ್ ಶೀಟ್ ಒಳಗಿಂದಾನೆ ಕಿಚಾಯಿಸಿದೆ.
“ಇದಕ್ಕೇನೂ ಕಮ್ಮಿಯಿಲ್ಲ.. ಎದ್ದು ಬೇಗ ಟೀ ಕುಡಿದರೆ ಒಳ್ಳೆಯದು ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಮತ್ತೆ ಊಟಕ್ಕೆ ಎದ್ರೆ ಸಾಕು!”
ಇದು ಬೆದರಿಕೆ ನಾ ಅಥವಾ ಸಲಹೆ ನಾ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಎದ್ದು ಫ್ರೆಶ್ ಆಗಿ ಅಮ್ಮನ ಕೈ ರುಚಿ ಸವಿಯೋಕೆ ತಯಾರಾದೆ.
“ಅಮ್ಮಾ ಅಚ್ಚು ಎಲ್ಲಿ?…”
“ಹಾ ಯಾವಾಗಲೂ ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತಾಳೆ?”
“ಕಾಲೇಜು ಅಂತ ಹೋಗ್ತಾಳೆ… ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ ಸರಿ!” ಎನ್ನಲು
“ನೀವು ಇಬ್ಬರೂ ಸೇರಿ ನನ್ನ ಗೋಳು ಹುಯ್ಕೊಳ್ಳೋಕಷ್ಟೇ ಆಗ್ಬೋದು, ನನಗೇನೂ ಉಪಕಾರ ಇಲ್ಲ.. ಹೇಗೆ ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೇಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ರೋ ನಿಮಿಗೇ ಗೊತ್ತು…’ ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾ ಎದ್ದು ಕೈ ತೊಳೆದು ಬಂದೆ.
ಆವಾಗ್ಲೇ ಅಮ್ಮಂಗೆ ಅರಿವಾಗಿದ್ದು, ಬೆನ್ನಿಂದನೆ ಬಂದು, “ಸಾರಿ ಕಣೋ ಬೇಜಾರಾಗ್ಬೇಡ, ಯಾಕೋ ನೀನು ಹೊರಗಡೆ ಹೋಗ್ತಿದ್ದೀಯ ಅನ್ನೋವಾಗ ತುಂಬಾ ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊತ್ತಿದ್ದೀನಿ…”
“ಹೋಗ್ಲಿ ಬಿಡು ನಾನೇನು ನಿಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ಹೋಗ್ತಾ ಇರೋದಾ..? ಎರಡು ದಿನ ಅಷ್ಟೇ ಮತ್ತೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರ್ತೀನಿ ಬಿಡು”.. ಎಂದು ನಗುತ್ತಾ ಹೇಳ್ದೆ.
“ಸರಿ, ಅಪ್ಪ ಬೇಗ ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು ಎಲ್ಲ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಇಡು ಹೋಗು..”
“ಅಚ್ಚು ರೆಡಿ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ಳು ಮಾಡಿಲ್ಲವಾ?”
“ಹೋಗಿ ನೋಡು, ಅವ್ಳಿಗೆ ನೆನಪು ಇತ್ತೋ ಇಲ್ವೋ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಎದ್ದು ನೋಟ್ಸ್ ಕಂಪ್ಲೀಟ್ ಮಾಡೋಕೆ ಇದೆ ಅಂತಿದ್ಳು..”
ಹೋಗಿ ನೋಡಿದರೆ ಬೀರು ಒಳಗಿದ್ದ ಬ್ಯಾಗ್ ಹಾಗೇ ಇದೆ.
“ಅಮ್ಮಾ, ಅವ್ಳಿಗೆ ಮರ್ತೋಗಿದೆ ಬರ್ಲಿ ಇದೆ ಅವ್ಳಿಗೆ… ಹೇಗಿದ್ರೂ ಬಸ್ 9 ಗಂಟೆಗೆ ಅಲ್ವಾ ಆಮೇಲೆ ರೆಡಿ ಮಾಡಿದ್ರೆ ಆಯ್ತು..”
“ಸರಿ”
“ನಾನು ಅಂಗಡಿಯವರೆಗೆ ಹೋಗಿ ಬರ್ತೀನಿ ಅಮ್ಮ..”
“ಸರಿ ಕಣೋ.. ಸಂಜೆ ಅವಳನ್ನು ಕಾಲೇಜಿನಿಂದ ಕರ್ಕೊಂಡು ಬಾ”
“ಹುಂ ಸರಿ…” ಎಂದು ಬೈಕ್ ಏರಿ ಹೊರಟೆ.
ಮನೆ ಪಕ್ಕದ ಅಂಗಡಿಗೆ ಬಂದು ಗೆಳೆಯರ ಜೊತೆ ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಾ ಕೂತವರಿಗೆ ಸಂಜೆಯಾಗಿದ್ದು ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲ. ಒಂದು ಡೈರಿ ಮಿಲ್ಕ್ ತಗೊಂಡು ಗೆಳೆಯರಿಗೆ ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ಕಾಲೇಜು ಕಡೆ ಹೊರಟೆ. ಅದಾಗಲೇ ಕಾಲೇಜು ಬಿಟ್ಟು ವಿದ್ಯಾರ್ಥಿಗಳು ನಾ ಮುಂದು ತಾ ಮುಂದು ಎಂಬಂತೆ ಏದುಸಿರು ಬಿಡುತ್ತಾಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿಯುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
“ಏನಣ್ಣಾ ಇಲ್ಲಿ..?” ಎಂದು ಅಚ್ಚು ಅಚ್ಚರಿಯೆಂಬಂತೆ
“ನಿಂಗೆ ಕಾಯ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ”..
“ಅಲ್ಲ.. ಕಾಳು ಹಾಕೋಕೆ ಬಂದ್ಯಾ ಹೆಂಗೆ?!”
“ಸುಮ್ನೆ ಬರ್ತೀಯಾ..? ಇದಕ್ಕೇ ನಾನು ಬರಲ್ಲ ಅಂತ ಹೇಳೋದು ಎಂದು ಮುಖ ಸಿಂಡರಿಸಿಕೊಂಡು ಹೇಳ್ದೆ..”
“ಆಯ್ತಪ್ಪಾ… ನಡಿ ಹೋಗೋಣ… ಏನು ತಾವು ಇವತ್ತು ಈ ಕಡೆ ಬಂದಿದ್ದು?”
“ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ರು ..ಸೋ”
“ಹೋ..”
“ಹೇ ಅಣ್ಣಾ.. ನೀನು ಇವತ್ತಲ್ವಾ ಹೋಗೋದು?..”
“ಹುಂ ಹೌದು.. ಯಾಕೆ?”
“ಸಾರಿ ಕಣೋ ನಿನ್ನೆ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡೋಕೆ ಮರ್ತೇ ಹೋಯ್ತು..”
“ಹೂ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು.. ಈಗ ಹೋಗಿ ಫಸ್ಟ್ ಅದೇ ಕೆಲಸ ನಿಂಗೆ..”
“ಓ ಅದ್ಕೆ ಅಲ್ವಾಇಷ್ಟು ದಿನ ಇಲ್ಲದ ಪ್ರೀತಿ ಈವಾಗ ಬಂದಿದ್ದು.. ಮನೇಲೇ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡು ಇರ್ತೀಯಾ ಆದ್ರೆ ಇದಕ್ಕೆ ನಾನೇ ಆಗ್ಬೇಕು ಅಲ್ವಾ..”
“ಸಾರಿ ಅಚ್ಚು..”
“ಏಯ್ ಯಾಕೋ ಏನಾಯ್ತು?”
“ಏನಿಲ್ಲ”.. ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮನೆ ತಲುಪಿದೆವು. ನೇರ ರೂಂಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡು ನನ್ನಷ್ಟಕ್ಕೆ ಕೂತೆ. ಹೊರಗಿನಿಂದ ಅಮ್ಮ ಅಚ್ಚುಗೆ ಬಯ್ಯುತ್ತಾ ಇರೋದು ಕೇಳ್ತಾ ಇದೆ. ಬಾಗಿಲು ತೆರೆದು ಅಮ್ಮ ಅವ್ಳಿಗೆ ಯಾಕೆ ಬೈತೀರಾ ಅವ್ಳು ನಿಮ್ಮ ಮಗಳು ನೆನಪಿರ್ಲಿ ಅಂದಿದ್ದೇ ತಡ ಗಿಜಿ ಗಿಜಿ ಅನ್ನುತ್ತಿದ್ದ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನೀರವ ಮೌನ. ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತಿನ ಬಳಿಕ ಅಮ್ಮನ ಬಿಕ್ಕಳಿಕೆ ಕೇಳ್ತಾ ಇದೆ. ಸಾರಿ ಅಮ್ಮ ತಪ್ಪಾಯ್ತು ಅಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿ “ಯಾಕೋ ಹಿಂಗೆಲ್ಲ ಮಾಡ್ತೀಯಾ…?”
“ಹೇ..ಇಲ್ಲ ಅಮ್ಮಾ ಯಾಕೋ ಬೇಜಾರು ಆಯ್ತು ಅದ್ಕೆ…”
“ಬಾಯಿ ಮುಚ್ಚಿ ಕೂತ್ಕೋ, ಏನೂ ಹೇಳೋದು ಬೇಡ..” ಎಂದು ಏನೋ ಹೇಳಲು ಬಂದವನ ತಡೆ ಹಿಡಿದರು.
“ನಿಂಗೆ ಅವನು ನಿನ್ನೆಯೇ ಬಟ್ಟೆ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡೋಕೆ ಹೇಳಿದ್ದ ಆಲ್ವಾ.. ಯಾಕೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ? ಅವ್ನು ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿಸ್ತಾ ಇದ್ರೂ ನಿಂಗೆ ಅವ್ನ ಮೇಲೆ ಸ್ವಲ್ಪನೂ ಕಳಕಳಿ ಇಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ..?”
ಮತ್ತೆ ಹೊರಗೆ ಬಂದು, “ಅಮ್ಮಾ ಅವ್ಳಿಗೆ ಏನೂ ಹೇಳ್ಬೇಡಿ ಪ್ಲೀಸ್ ನಾನೇ ಪ್ಯಾಕ್ ಮಾಡ್ಕೊತೀನಿ, ಲೀವ್ ಇಟ್ ..” ಅಂದೆ.
“ಸುಮ್ನೆ ಇರ್ತೀಯಾ ನೀನು..” ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಅಡಿಗೆ ರೂಂ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದಳು.
ಅಚ್ಚು ಯುನಿಫಾರ್ಮ್ ಬದಲಾಯಿಸಿ ಅಡಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದು, “ಅಮ್ಮಾ ತಿನ್ನೋಕೆ ಏನಿದೆ ಹಸಿವಾಗ್ತಿದೆ..”
“ಅಲ್ಲಿ ಬೇಕರಿ ತಿಂಡಿ ಇದೆ. ಟೀ ನೂ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ. ಅಣ್ಣಂಗೂ ಕೊಡು ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಊಟವೂ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಅವ್ನು”.. ಎಂದು ಅವರ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ನಿರತರಾಗಿದ್ದರು.
“ಹುಂ ಸರಿ, ಅಣ್ಣಾ.. ಬಾ ಟೀ ಕುಡಿಯೋಕೆ..”
ರೂಂ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿ ಮಲಗಿದ್ದ ನನಗೆ ಹಸಿವಿನ ಪರಿವೆ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಯಾಕಪ್ಪಾ ಈ ಮದ್ವೆಗೆ ಹೊರಟೆ ಎನ್ನುವ ಯೋಚನೆ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು.
ನನ್ನ ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಇಲ್ಲದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಅಚ್ಚು ರೂಂ ಗೆ ಬಂದು, “ಲೇ.. ಕೋಣ.. ಏನು ಕರ್ದಿದ್ದು ಕೇಳಿಲ್ವಾ..? ಬಾ ಟೀ ಕುಡಿಯೋಣ..”
“ನಂಗೆ ಬೇಡ.. ನೀನು ಕುಡಿ”
“ಯಾಕೆ ಬೇಡ? ಊಟಾನೂ ಮಾಡಿಲ್ವಂತೆ..?”
“ಹಸಿವಿಲ್ಲ ಕಣೇ..”
ಬೆನ್ನು ಹಾಕಿ ಮಲಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದು ಕೂರಿಸಿದಾಗ ಕಣ್ಣಂಚು ಒದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು.
“ಹೇ.. ಏನಾಯ್ತು? ಏನು ಇವತ್ತು ಡಿಫರೆಂಟ್ ಇದ್ದೀಯಾ..? ಬಾ ಅಣ್ಣಾ ಪ್ಲೀಸ್..”
“ನಂಗೆ ಬೇಡ ಅಚ್ಚು… ನೀನು ಕುಡಿ”
“ಬೇಡ, ನಂಗೂ ಬೇಡ..”
“ಅಯ್ಯೋ ಆಯ್ತು ಕಣೇ.. ನಡಿ, ಬಂದೆ..”
“ಅಬ್ಬಾ.. ಇದು ನನ್ನ ಅಣ್ಣ… ಹುಂ ಸರಿ ಬೇಗ ಬಾ ತಣ್ಣಗಾಗುತ್ತೆ ಮತ್ತೆ..”
“ಸರಿ ಸರಿ, ನೀನು ಹೋಗು..” ಎಂದು ಅರೆ ಮನಸ್ಸಿಂದ ಎದ್ದು ಮುಖ ತೊಳೆದು ಅಡುಗೆ ಮನೆಗೆ ನಡೆದೆ.
“ತಗೋ.. ಕುಡಿ, ಅಲ್ಲಿ ಚಿಪ್ಸ್ ಇದೆ ತಗೋ…”
“ಬೇಡ.. ಟೀ ಮಾತ್ರ ಸಾಕು..”
“ಅಮ್ಮಾ… ಅಣ್ಣ ಅಳ್ತಾ ಇದ್ದ ಮೋಸ್ಟ್ಲಿ ಅವ್ನಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗೋಕೆ ಬೇಜಾರು ಅನ್ಸುತ್ತೆ..!”
“ನಿಂಗೆ ಅವನನ್ನು ಗೋಳು ಹೊಯ್ಕೊಳ್ದೆ ಸುಮ್ನಿರೋಕೆ ಆಗಲ್ವಾ?..”
“ಅಮ್ಮಾ…” ಎಂದು ನಾನು ರಾಗ ಎಳಿಯೋಕೂ, “ಆಯ್ತಪ್ಪಾ… ನೀನೂ ಆಯ್ತು ನಿನ್ನ ತಂಗಿನೂ ಆಯ್ತು ನಾನು ಮಾತಾಡಲ್ಲ..”
“ಹೇ ಅಣ್ಣಾ… ಇವತ್ತು ಕಾಲೇಜ್ನಲ್ಲಿ ಒಂದು ವಿಷ್ಯ ಆಗಿತ್ತು ಗೊತ್ತಾ…?”
“ಇಲ್ಲ.. ಹೇಳು..”
“ನಿನ್ನ ಇವತ್ತು ಅವ್ಳು ಕೇಳಿದ್ಲು!”
“ಯಾರು?..”
“ಮೋನಿಕಾ..!”
“ಅವ್ಳಿಗೆ ತಲೆ ಕೆಟ್ಟಿರ್ಬೇಕು!.. ಡಾಕ್ಟರ್ ಹತ್ತಿರ ಕರ್ಕೊಂಡು ಹೋಗೋಕೆ ಹೇಳು..”
“ನಾನೂ ಅದೇ ಅನ್ಕೊಂಡೆ, ಹೋಗಿ ಹೋಗಿ ನಿನ್ನ ಇಷ್ಟ ಪಡ್ತಾಳಲ್ಲ ಅವ್ಳು ಎಂದು”.. ಒಳ ಒಳಗೇ ನಗ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ.
“ನನ್ನ ಯಾರೂ ಇಷ್ಟ ಪಡೋದು ಬೇಡಪ್ಪಾ.. ಈಗ ನಾನು ಇಷ್ಟಪಡೋರು ಕೊನೆವರೆಗೂ ಇದ್ರೆ ಸಾಕು!..”
“ಯಾರಣ್ಣಾ ಅದೂ …? ನಂಗೆ ಹೇಳೇ ಇಲ್ಲ!…”
ಇದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅಮ್ಮ ಯಾಕೋ ಕಣ್ಣಂಚು ಒರೆಸಿಕೊಂಡು, “ಅಚ್ಚೂ, ಅವನ ಬಟ್ಟೆ ಎಲ್ಲ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಇಡೇ ಪಾಪ”..
“ನಂಗಾಗಲ್ಲ, ಬೇಕಾದ್ರೆ ಅವನೇ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲಿ”
“ನಿನ್ನ ಅಣ್ಣ ಅಲ್ವೇನೆ… ಯಾರ್ಯಾರೋ ಅಲ್ವಲ್ಲ?”…
“ಇವ್ನು ಯಾವ ಸೀಮೆ ಅಣ್ಣ .. ಇವತ್ತು ಇವ್ನು ಬಂದಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಒಂದು ಪ್ರೋಪೋಸ್ ಆದ್ರೂ ಆಗ್ತಾ ಇತ್ತು… ಅದನ್ನೂ ಹಾಳ್ಮಾಡ್ದ” ಎಂದು ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದಳು…
“ಸರಿ ಕಣೇ, ಇನ್ನು ನಾನು ಆ ಕಡೆ ತಲೆ ಹಾಕಲ್ಲ”
“ಸಾಕಪ್ಪಾ ಸಾಕು ನಿನ್ನ ನಾಟಕ, ನಿನ್ನ ತಂಗಿ ಅಂತ ಗೊತ್ತಿದ್ರೆ ಅವ್ನು ನನ್ ಕಣ್ ಎತ್ತಿನೂ ನೋಡ್ತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ನಾಳೆಯಿಂದ ಅವ್ನ ಟಾರ್ಚರ್ ಇರಲ್ಲ” ಎಂದು ಕಿಲ ಕಿಲ ನಗುತ್ತಾ “ಏನು ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ ನೀನು ನನ್ನ?”
“ನೀನು ಫಸ್ಟ್ ನಿನ್ನ ಎಜ್ಯುಕೇಶನ್ ಕಂಪ್ಲೀಟ್ ಮಾಡು… ಆಮೇಲೆ ಇದೆಲ್ಲ…”
“ಆಮೇಲೆ ನೀನು ಸಪೋರ್ಟ್ ಮಾಡ್ತೀಯಾ?”
“ಎಸ್…”
“ಅಂದ್ರೆ ನೀನು ನನ್ನ ಮನೆಯಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹಾಕಿ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಸುಖವಾಗಿ ಇರ್ಬೇಕು ಅಂದ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀಯ ಆಲ್ವಾ?”
“ಯಪ್ಪಾ… ನಿನ್ ಜೊತೆ ಯಾರಪ್ಪಾ ವಾದಿಸೋದು… ಹೋಗಿ ನಿನ್ನ ಕೆಲಸ ನೋಡು”
“ಹಿಂಗೆ ಬಾ ದಾರಿಗೆ”
“ಹೇ ಅಚ್ಚು, ಇನ್ನು ಎರಡು ದಿನ ಏನು ಮಾಡ್ತೀಯ ನೀನು?”
“ಅಂದ್ರೆ, ನೀನು ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನಂಗೆ ಬೋರ್ ಆಗುತ್ತೆ ಅಂತಾನಾ…? ಆ ಸೀನ್ ಎಲ್ಲ ಇಲ್ಲ ಬಿಡು.. ನಾನಂತೂ ಹ್ಯಾಪಿಯಾಗೇ ಇರ್ತೀನಿ…”
“ಓ.. ಓಕೆ ಓಕೆ..” ಎಂದ ನನಗೆ ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಹಲವಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಮರೆಯಾಗಿದ್ದ ನೋವು ಮತ್ತೆ ಚಿಗುರೊಡೆಯುವಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು.
“ಹೌದು,
ನಾನು ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನಿಂಗೆ ಬೋರ್ ಆಗಲ್ವ ಅಣ್ಣಾ…?”
ಏನು ಉತ್ತರಿಸಲಿ… ಅವಳಿಲ್ಲದ ನನ್ನ ಬದುಕು ಹೇಗಿದ್ದೀತು ಎಂಬ ಸಣ್ಣ ಸುಳಿವು ಕೂಡ ಅವಳಿಗಿಲ್ಲವಲ್ಲ…
“ಬೋರ್ ಆಗುತ್ತೆ, ಆದ್ರೆ ನೀನು ಖುಷಿಯಾಗಿರ್ತೀಯಾ ಅಂದ್ರೆ ನಾನು ಹೇಗಿದ್ರೂ ಯಾರಿಗೇನು ?” ಎಂದೆ.
ಆರೋಗ್ಯಕರ ಚರ್ಚೆ ಆದ್ರೂ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ಇದ್ದ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಯಾಕೋ ದಾರಿ ತಪ್ತಾ ಇದೆ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಕೂಡಲೇ, “ಅಚ್ಚು, ಹೋಗಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡು.. ಗಂಟೆ ಏಳಾಗ್ತಾ ಬಂತು…”
“ಹಾಂ, ಸರಿ” ಎಂದು ಅವಳು ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಹೋದ್ಳು. ಅವಳ ತಲೆ ಮರೆಯಾಗಿದ್ದೇ ತಡ, “ನೋಡು, ಅವಳು ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೆಲ್ಲ ತಲೆಗೆ ತಗೋ ಬೇಡ” ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದರೂ, ನನ್ನ ಒಳ ತಲ್ಲಣಗಳನ್ನು ಅವರು ಅರಿತಿದ್ದರು. “ನೀನೂ ಹೋಗಿ ನಿಂಗೆ ಬೇಕಾದ ಬಟ್ಟೆ ಎಲ್ಲ ತೆಗೆದಿಡು. ನಾನು ಬಂದು ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ. ಅವಳಿಗೆ ಯಾರು ಹೇಳೋದು..” ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಾದ್ರು.
“ಬೇಡ, ನಾನೇ ರೆಡಿ ಮಾಡ್ತೀನಿ”.. ಎಂದು ರೂಂ ಗೆ ಹೋಗಿ ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಬಟ್ಟೆ ಎಲ್ಲ ಬ್ಯಾಗ್ ಗೆ ತುಂಬಿಕೊಂಡೆ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ಬಂದ್ರು. “9 ಗಂಟೆಗೆ ಬಸ್ ಅಂತೆ, ವಿಂಡೋ ಸೀಟ್ ಬುಕ್ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ” ಎಂದ್ರು.
“ಹಾಂ.. ಸರಿ ಅಪ್ಪಾ, ನಾನು ಸ್ನಾನ ಮಾಡಿ ಬರ್ತೀನಿ” ಎಂದು ಬಾತ್ ರೂಮ್ ಕಡೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆ.
“ಏನಿಲ್ಲ ಅಪ್ಪಾ, ಅವ್ನಿಗೆ ನಮ್ಮನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ದೂರ ಹೋಗೋದು ಬೇಜಾರು ಅನ್ಸುತ್ತೆ”…ಆಗ ಅಳ್ತಾ ಇದ್ದ ಈಗ ಸ್ವಲ್ಪ ಸರಿ ಆಗಿದ್ದಾನೆ”.
‘ಅಳ್ತಾ ಇದ್ನಾ..!’ ಎಂದು ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಮುಖವನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡಿದ್ರೂ, ಅಮ್ಮ ಕಣ್ಣಲ್ಲೇ ಮತ್ತೆ ಹೇಳ್ತೀನಿ ಎಂದು ಬಿಟ್ಟರು.
ಅದನ್ನು ನೋಡಿದ ಅಚ್ಚು “ಅಮ್ಮ ಏನು ಮಾಡಿಲ್ಲ ಅಪ್ಪಾ”… ಎಂದು ಅಮ್ಮನ ಪರ ವಕಾಲತ್ತು ಹಿಡಿದಳು.
“ಸರಿ ಸರಿ” ಎಂದು ಟಿವಿ ನೋಡುತ್ತಾ ಟೀ ಹೀರೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದರು.
ನಾನು ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದು ರೆಡಿಯಾಗಿ ಹೊರಗೆ ಬಂದೆ.
“ನಿಂಗೆ ಯಾಕೆ ಈಗ..? ಅವ್ನು ಅಷ್ಟು ಹೇಳಿ ನಿಂಗೆ ಮಾಡೋಕೆ ಆಗಿಲ್ಲ.. ಈವಾಗ ಏನ್ ನೋಡೋದು?”
“ಅದೇ ಇರೋದು ಸಸ್ಪೆನ್ಸ್”..
“ನೋಡೋಣ ಈಚೆ ಕೊಡು”.. ಎಂದು ಕೈಯಲ್ಲಿದ್ದ ಬ್ಯಾಗ್ ಕಸಿದು ಅದರಲ್ಲಿದ್ದ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನೆಲ್ಲಾ ಸೋಫಾದ ಮೇಲೆ ಚೆಲ್ಲಿದಳು.
ಅಪ್ಪನ ಬಿಪಿ ನೆತ್ತಿಗೇರಿತು. ಹೊಡೆಯಲೆಂದು ಕೈ ಎತ್ತಿ ನನ್ನ ನೋಡಿ ಕೈ ಕೆಳಗಿರಿಸಿದರು.
“ನೋಡು ನೋಡು ಹಿಂಗಾ ಬಟ್ಟೆ ಮಡಚೋದು..? ಐರನ್ ಕೂಡಾ ಮಾಡಿಲ್ಲ, ನೀನು ಮದ್ವೆಗೆ ತಾನೇ ಹೋಗೋದು?” ಎಂದು ನನ್ನ ಬೆಂಡೆತ್ತಿದ್ದನ್ನು ನೋಡಿ ಆಶ್ಚರ್ಯ.. ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ನಡ್ಕೊಳ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ.
“ಈಗ ಟೈಮ್ ಆಗ್ತಾ ಇದೆ, ನಿಂಗೆ ಈವಾಗನಾ ಇದನ್ನೆಲ್ಲ ನೋಡೋಕೆ, ಹೇಳೋಕೆ ಸಮಯ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದು?” ಎಂದು ಅಪ್ಪ ಗದರಿಸಿದ್ರು.
ಆದ್ರೂ ಸುಮ್ಮನಾಗದ ಅವಳು, “ಅವನು ನನ್ನ ಅಣ್ಣ, ಅವ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಯಾವಾಗ ಮಾತಾಡ್ಬೇಕು ಅಂತ ನಂಗೆ ಗೊತ್ತು” ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಭಿಮಾನ, ಗೌರವ, ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿ ಬಂತು.
“ಇರು, ಬಂದೆ” ಎಂದು ತನ್ನ ರೂಂ ಗೆ ಹೋಗಿ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಲಗೇಜ್ ಬ್ಯಾಗ್ ಹಿಡಿದು ತಂದು ಕೊಟ್ಟು, “ತಗೋ, ನಿಂಗೆ ಬೇಕಾಗಿರೋದು ಎಲ್ಲಾನೂ ಇದರಲ್ಲಿ ಇದೆ, ಕಡಿಮೆ ಇದ್ರೆ ಹೇಳು”..
ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಆಶ್ಚರ್ಯ ಇದ್ಯಾವಾಗ ಮಾಡಿದ್ದು ಎಂದು.
ಇವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ನಾನು ಮಾಡಿರೋ ಕೆಲಸ ಇದೇ.. ನಾನು ನನ್ನ ಅಣ್ಣನಾ ಬಿಟ್ಟ್ ಹಾಕ್ತೀನಾ!..”
“ಥಾಂಕ್ಯೂ ಅಚ್ಚೂ”
“ಅದೆಲ್ಲ ಬೇಡ ಬರುವಾಗ ನನ್ ಫೇವರಿಟ್ ತಗೊಂಡು ಬಾ”..
“ಓಕೆ.. ಶ್ಯೂರ್, ಆದ್ರೆ ನಿಂಗೆ ಇವತ್ತು ಒಂದು ಸರ್ಪ್ರೈಸ್ ಕೊಡ್ತೀನಿ” ಎಂದು ಅಮ್ಮ, ಅಚ್ಚುಗೆ ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ನಾನೂ ಅಪ್ಪ ಹೊರಟೆವು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ ಗೆ ಬಂದಿರೋದು ತಿಳಿಸಿದ.
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ಹೊರಟು ಬಂದೆವು. ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ ನಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು “ಆರಾಮ ಹೋಗಿ ಬಾ, ಏನಿದ್ದರೂ ಕಾಲ್ ಮಾಡು”.. ಎಂದು ಕೈಗೆ ನಾಲ್ಕು ಸಾವಿರ ಇತ್ತು “ಎಂಜಾಯ್ ಮಾಡಿ ಬಾ” ಅಂದ್ರು.
ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಕಣ್ಣಾಡಿಸಿದರೆ 5-6 ಸೀಟ್ ಖಾಲಿ ಇದೆ ಅಷ್ಟೇ. ಬಸ್ ಹೊರಟಿತು, ಪಕ್ಕದ ಸೀಟ್ ಕೂಡ ಖಾಲಿ ಇತ್ತು. ಚೆನ್ನಾಗಿ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಎಂಬ ಪ್ಲಾನ್ ಹಾಕ್ಕೊಂಡೆ. 5 ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಬೋರ್ ಹೊಡಿಯೋಕೆ ಸ್ಟಾರ್ಟ್ ಆಯ್ತು. ಮೊಬೈಲ್ ಕೈಗೆ ಬಂತು, ವಾಟ್ಸಪ್ ತೆರೆದು ಬಂದ ಮೆಸೇಜ್ ಎಲ್ಲಾ ಓದ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಆವಾಗಲೇ ಅಚ್ಚುನ ಮೆಸೇಜ್, “ಅಣ್ಣಾ, ಟೇಕ್ ಕೇರ್.. ಹ್ಯಾಪಿ ಜರ್ನಿ…”
“ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಡಿಯರ್… ಮಿಸ್ ಯು ಅಚ್ಚೂ…”
“ಮಿಸ್ ಯು ಟೂ”
“ಹೌದು…, ನೀನು ಯಾಕೆ ಇಷ್ಟೊಂದು ಸತಾಯಿಸೋದು ನನ್ನ?” ಎಂದು ಕೇಳ್ದೆ.
“ಮಡಿಕೇರಿ ರೀಚ್ ಆದ್ಮೇಲೆ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಆವಾಗ ಹೇಳ್ತೀನಿ”
“ಹುಂ ಸರಿ ಎಷ್ಟು ಗಂಟೆಗೆ ರೀಚ್ ಆಗ್ತೀಯಾ?”
“11 ಗಂಟೆ ಆಗ್ಬಹುದು”
“ಅಲ್ಲಿವರ್ಗೂ ನಾನು ಕಾಯ್ಬೇಕಾ…?”
“ಬೇಕಾದ್ರೆ ಕೂತ್ಕೋ…”
“ಏನು ಮಡಿಕೇರಿ ರೀಚ್ ಆದ್ಮೇಲೆ?… ಏನು ವಿಷಯ…? ಯಾರಾದ್ರೂ ಇದ್ದಾರಾ ಕಂಪನಿಗೆ…! ಅದೇ ಸರ್ಪ್ರೈಸಾ?”
“ಹೇ ನಿಂಗೂ ಗೊತ್ತಾಗೋಯ್ತಾ… ಛೆ..” ಎಂದು ಕಿಚಾಯಿಸಿದೆ
“ಸಾಕು, ಸಾಕು… ನಿನ್ನ ಮುಸುಡಿಗೆ ಅದು ಬೇರೆ ಕೇಡು”
“ಅಲ್ವಾ ಮತ್ತೆ… ನೀನು ಹೋಂ ವರ್ಕ್ ಕಂಪ್ಲೀಟ್ ಮಾಡಿ ಕೂತ್ಕೋ… ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ನಾನು ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ”
“ಸರಿ ಅಣ್ಣಾ ಬಾಯ್… ಟೇಕ್ ಕೇರ್…”
“ಓಕೆ ಬಾಯ್…”
ಹಾಗೆ ಸ್ಟೇಟಸ್ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ. ಆಗಲೇ ತೆಗೆದ ಸೆಲ್ಫಿ ಅಲ್ಲಿ ಬಂದು ಸೇರಿತ್ತು ಕೆಳಗಡೆ ಒಂದು ವಾಕ್ಯದ ಜೊತೆ – “ಹ್ಯಾಪಿ ಜರ್ನಿ…ಮಿಸ್ ಯು ದಿ ಮೋಸ್ಟ್ ಲವ್ವೇಬಲ್ ಅಣ್ಣಾ”..
ಕಣ್ಣಂಚು ಒದ್ದೆಯಾಗಿತ್ತು. ಸದಾ ನನ್ನ ಸತಾಯಿಸುವ ಅವಳ ಮನಸ್ಸು ಇಷ್ಟೊಂದು ಮುಗ್ಧವಾಗಿದ್ಯಾ…ಯೋಚಿಸುತ್ತಾ ಕುಳಿತ ನನಗೆ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳು ಕಣ್ಣ ಮುಂದೆ ಇಣುಕಿ ಹೋಯಿತು.
ಹಾಂ ನಿಮ್ಗೆ ಒಂದು ಇಂಪಾರ್ಟೆಂಟ್ ವಿಷಯ ಹೇಳೋಕೆ ಬಿಟ್ಟೆ. ನನ್ನ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ತಂಗಿ ನ ನೋಡಿದ್ರಲ್ವಾ… ಏನನಿಸ್ತು ನಿಮ್ಗೆಲ್ಲಾ,
ಎಷ್ಟು ಮುದ್ದು ಮಾಡ್ತಾರೆ ಎಷ್ಟು ಅನ್ಯೋನ್ಯವಾಗಿದ್ದೇವೆ ಎಂದು ಹೊಟ್ಟೆಕಿಚ್ಚು ಪಡ್ಬೇಡಿ. ನಾನು ಅವರು ಹೆತ್ತ ಮಗನೇ ಅಲ್ಲ ಅಚ್ಚು ಮಾತ್ರ ಅವರ ಕರುಳಕುಡಿ. ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳ ವೈವಾಹಿಕ ಜೀವನದ ಅನಂತರ ಮಕ್ಕಳಾಗದ ಅವರು ನನ್ನ ಅನಾಥಾಶ್ರಮದಿಂದ ದತ್ತು ಪಡೆದರು. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಇದ್ದೆ. ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಅನಂತರ ನನಗೊಬ್ಬಳು ತಂಗಿ ಬಂದಿದ್ದಾಳೆ. ಆಗಲೇ ನನಗೆ ಗೇಟ್ ಪಾಸ್ ಸಿಕ್ತಾ ಇತ್ತು ಆದ್ರೆ ಇಂದಿನ ದಿನಗಳವರೆಗೂ ನನ್ನ ಸ್ವಂತ ಮಗನಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ವಿಷಯಗಳ್ಯಾವುದೂ ಅಚ್ಚುಗೆ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ. ನಾನೇ ಮಾತು ಪಡೆದಿದ್ದೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ, ಕಾರಣವಿಷ್ಟೇ, ಬಯಸದೇ ಬಂದ ಸಂಬಂಧ ಕಳೆದುಹೋಗದಿರಲೆಂದು ಒಂದರ್ಥದಲಿ ಸ್ವಾರ್ಥಿ ಎನ್ನಬಹುದು ಅಲ್ವಾ…
ಇದೇ ಯೋಚನಾ ಲಹರಿಯಲ್ಲಿ ಮಡಿಕೇರಿ ರೀಚ್ ಆಗಿದ್ದೇ ಗೊತ್ತಾಗಿಲ್ಲ. ಸ್ವಲ್ಪ ತಡೀರಿ ಅಚ್ಚುಗೆ ಒಂದು ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ ..
‘ಹಲೋ… ಎಲ್ಲಿದ್ದೀಯಾ?”
“ಬಸ್ ಲಿ”
“ಥೂ ಅದು ಗೊತ್ತು… ಪ್ಲೇಸ್ ಹೇಳು”
“ಮಡಿಕೇರಿ ಕಣೇ”
“ಹುಂ ಓಕೆ ಚಳಿ ಇದ್ಯಾ?”
“ಸಿಕ್ಕಾಪಟ್ಟೆ…ಬಸ್ ನಿಂತಾಗ ಟೀ ಕುಡೀಬೇಕು. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಮಲಗಿದ್ರಾ?”
“ಹುಂ ತುಂಬಾ ಬೇಜಾರು ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಅಚ್ಚೂ… ಸುಮ್ನೆ ಬಂದೆ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಈವಾಗ?”
“ನಂಗೂ ಹಾಗೇ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಕಣೋ… ಮದ್ವೆ ಮುಗ್ಸಿ ಬೇಗ ಬಾ”
“ಸರಿ ಸರಿ..””
“ಇನ್ನು ನೀನು ನಿನ್ ಮದ್ವೆ ಮುಗಿಸ್ಕೊಂಡು ಬರ್ಬೇಡ”
“ಶುರು ಆಯ್ತು ನಿಂದು… ಹೇ ಸ್ಟಾಂಡ್ ಬಂತು…. ನಾನು ಟೀ ಕುಡ್ದು ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಸರಿನಾ?”…
“ಹುಂ ಸರಿ… ಬೇಗ ಮಾಡು ನಿದ್ದೆ ಬರ್ತಾ ಇದೆ”
“ಸರಿ, ಮಾಡ್ತೀನಿ.. ಬಾಯ್…”
ಕಾಲ್ ಕಟ್ ಮಾಡಿ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಜೊತೆ ಟೈಮ್ ಇದ್ಯಾ ಅಂತ ಕೇಳ್ದೆ, ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಅಷ್ಟೇ ಅಂದ.
ಬೇಗ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಕಪ್ ಟೀ ತಗೊಂಡು ಬಂದೆ. ಟೀ ಕುಡೀತಾ ಮತ್ತೆ ಕಾಲ್..
“ಸಿಕ್ತಾ ಟೀ?”
“ಹುಂ..ಸಿಕ್ತು…”
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ … “ಎಕ್ಸ್ಕ್ಯೂಸ್ ಮೀ….
“ಎಸ್… ಹೇಳಿ “…
“ಯಾರದ್ರೂ ಇದ್ದಾರಾ ಇಲ್ಲಿ?”
“ಇಲ್ಲ”
“ಕೂತ್ಕೊಬೋದಾ?…”
“ಧಾರಾಳವಾಗಿ”… ಎಂದು ನನ್ನ ಬ್ಯಾಗ್ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ತೊಡೆ ಮೇಲೆ ಇರಿಸಿದೆ.
“ಹಲೋ ಅಚ್ಚು… ಹೇಳು…”
“ಯಾರು ಅಣ್ಣ ಅದು?”
“ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್… ಸೀಟ್ ಖಾಲಿ ಇತ್ತು ಆಲ್ವಾ ಅದಕ್ಕೆ…”
“ಹುಂ… ಸರಿ…. ಹುಡುಗಿ ನಾ?!…”
“ಹೌದು…ಯಾಕೆ?”…
“ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದಾಳಾ?”…
“ಹಾ ..ಏನು ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಹುಡುಗಿ ನೋಡೋಕೆ ಬಂದಿರೋದು”
“ಕರ್ಮ ಹೋಗಿ ಹೋಗಿ ನಿನ್ನ ಜೊತೆ ಕೇಳ್ತೀನಲ್ಲ…! ಸರಿ ನಾನು ಮಲಗ್ತೀನಿ”
“ಇರೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು”
“ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ ರೀಚ್ ಆದ್ಮೇಲೆ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡು ಸರಿ ನಾ?”
“ಹುಂ ಸರಿ”
“ಬಾಯ್ ಟೇಕ್ ಕೇರ್”
“ಓಕೆ… ಬಾಯ್ ಗುಡ್ ನೈಟ್”
ಇನ್ನು ಏನು ಮಾಡೋದು ಅತ್ತ ಇತ್ತ ನೋಡೋ ಹಾಗೂ ಇಲ್ಲ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡೋಕೂ ಆಗಲ್ಲ. ಮೈಸೂರು ಒಮ್ಮೆ ರೀಚ್ ಆದ್ರೆ ಸಾಕೆಂದು ಆಗಿತ್ತು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವ್ಳೇ “ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೀರಾ?”
“ಮೈಸೂರು”
“ಹೋ ನಾನೂ ಮೈಸೂರೇ..”
“ಓಕೆ”
“ಏನು ವರ್ಕ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀರಾ ಹೇಗೆ?”
“ಇಲ್ಲ… ಮದ್ವೆ ಇದೆ”
ಹೀಗೆ ಮಾತುಕತೆ ಮುಂದುವರಿಯಿತು. ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಕೇಳೋಕೆ ಹೋಗಿಲ್ಲ ಯಾರದ್ರೂ ನಮಗ್ಯಾಕೆ ಬೇಕು ಎಂದು ಸುಮ್ಮನಾದೆ. ಕೊನೆಗೆ ಅವಳೇ ಮೌನ ಮುರಿದಳು. “ನನ್ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಕೇಳೇ ಇಲ್ಲ” ಎಂದು ನಗುತ್ತಾ.
“ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ… ಪರಿಚಯ ಇಲ್ಲದವರೊಂದಿಗೆ ಪರಿಚಯ ಮಾಡೋಕೆ ಇಷ್ಟ ಇಲ್ಲ” ಎಂದು ಬಿಟ್ಟೆ.
“ಹಾಗಾದ್ರೆ ನೀವು ಹುಟ್ತಾ ಎಲ್ಲರೂ ಪರಿಚಯ ಇದ್ದ್ರು ಅನ್ನಿ…ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಅಣ್ಣ ತಂಗಿ ಈಗ ಇರೋ ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಎಲ್ಲಾ..!!? ನೀವು ತುಂಬಾ ಗ್ರೇಟ್ ಕಣ್ರೀ ಎಂದು ನನ್ನ ಹೀನಾಯವಾಗಿ ಸೋಲಿಸಿಬಿಟ್ಟಳು.
“ಹಾಗೇನಿಲ್ಲ…”
“ಮಾತು ಮಾತು ಸೇರಿನೇ ಪರಿಚಯ ಆಗೋದು… ಪರಿಚಯನೇ ಮುಂದೆ ಸ್ನೇಹ ಸಂಬಂಧ ಎಂದು ಬರೋದು”
“ಸರಿ ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ವಾದ ಮಾಡೋಕೆ ನಾನು ಬರಲ್ಲ” ಎಂದು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ.
ಮೈಸೂರು ತಲುಪುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಗೌರವ ಮೂಡಿ ಅವಳ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳ್ಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಹೆಸರು ಅನನ್ಯ, ಡಿಗ್ರಿ ಮುಗಿಸಿ ಮೈಸೂರಲ್ಲಿ ಯಾವ್ದೋ ಒಂದು ಕಂಪನಿಯ ರಿಸೆಪ್ಶನ್ ವಿಭಾಗದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ. ಅಪ್ಪನನ್ನು ಐದಾರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಳೆದುಕೊಂಡು ಅಮ್ಮ, ತಂಗಿಯ ಜೊತೆ ಬಾಳು ಸಾಗ್ತಾ ಇದೆ. ಬದುಕೆಂಬ ಜಟಕಾ ಬಂಡಿ ಅವಳ ಸೂಚನೆಯಂತೆ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಇಷ್ಟೆಲ್ಲಾ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮೈಸೂರು ತಲುಪಿದೆ. ಪಮ್ಮು ಯಾನೆ ಪ್ರಮೋದ್ ಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಬಸ್ ಸ್ಟ್ಯಾಂಡ್ ಗೆ ಬಂದಿರೋದು ತಿಳಿಸಿದೆ. ಅವಳೂ ಅಲ್ಲೇ ಬಂದು ನಂಬರ್ ಬೇಡ್ವಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಕೊಡಿ ಎಂದೆ. ಅತ್ತ ಇತ್ತ ಫೋನ್ ನಂಬರ್ ಹಂಚಿಕೊಂದಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು.
“ಯಾವಾಗ ರಿಟರ್ನ್?” ಎಂದ್ಳು.
“ನಾಳೆ…ಮದ್ವೆ ಮುಗ್ಸಿ…”
“ಸರಿ…ಕಾಂಟಾಕ್ಟ್ ಲಿ ಇರಿ..
“ಸರಿ”
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಪಮ್ಮು ಕಾರ್ ತಗೊಂಡು ಬಂದ. ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ನಾವು ಹೊರಟು ಬಂದೆವು. ಕಾರ್ ನಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಅಚ್ಚು ಗೆ ರೀಚ್ ಆಗಿರೋದು ಮೆಸೇಜ್ ಹಾಕಿ, ಎದ್ದ ಮೇಲೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡೋಕೆ ಹೇಳಿ ಅವನ ಜೊತೆ ಹರಟುತ್ತಾ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿದೆ. ಮದುವೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಯೆಲ್ಲ ಮುಗಿಸಿ ಎಲ್ಲರೂ ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡು ಗೊರಕೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಸದ್ದು ಕೇಳಿಸಿತು. ಪಮ್ಮು ಬಂದು, “ಮೇಲೆ ರೂಂ ಖಾಲಿ ಇದೆ, ಅಲ್ಲೇ ಹೋಗಿ ಮಲ್ಕೋ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡೋಣ ಎಂದು ಅವನು ಹೋಗಿ ಮಲ್ಕೊಂಡ. ರೂಂ ಸೇರಿದ ನನಗೂ ನಿದ್ದೆ ಆವರಿಸಿತು. ಇತ್ತ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದು ಗಂಟೆಗೆ ಎದ್ದ ಅಚ್ಚು ಮೆಸೇಜ್ ನೋಡಿ ನೀನು ಎದ್ದ ಮೇಲೆ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡು ಯಾಕಂದ್ರೆ ನೀನು ಏಳೋದು ನಾನು ಕಾಲೇಜ್ ಸೇರಿದ ಮೇಲೇನೆ, ಸಂಜೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಎಂದಿದ್ದಳು.
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡಿ ಅಚ್ಚು ಬಂದಾಗ ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ಲಿ ಎಂದು ಹೇಳಿ ಪಮ್ಮು ಜೊತೆ ಬ್ಯುಸಿ ಆಗಿಬಿಟ್ಟೆ. ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಅಚ್ಚು ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ಳು, ಅವಳ ಜೊತೆ ರಾತ್ರಿ ನಡೆದ ಸಂಗತಿಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು. ನೀನು ಫಸ್ಟ್ ಅವ್ಳಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡ್ಬೇಡ ಎಂಬ ಸಲಹೆನೂ ಕೊಟ್ಟಾಗಿದೆ. “ನಾಳೆ ಸಂಜೆ ಬರ್ತೀನಿ” ಎಂದು ಬಾಯ್ ಹೇಳಿದ್ದೂ ಆಯ್ತು. ದಾಂ ದೂಂ ಎನ್ನುವಂತೆ ಪಮ್ಮು ಅವನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆ ನೆರವೇರಿಸಿದ. ಬಂದ ಅತಿಥಿಗಳೆಲ್ಲ ಸಂತೃಪ್ತಿಯಿಂದ ಹರಸಿ ಹಾರೈಸಿದರು. ಗೆಳೆಯನ ತಂಗಿಯ ಮದುವೆ ಸಮಾರಂಭದ ಫೋಟೋ ಗ್ಯಾಲರಿಯಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಇರುವಿಕೆಯನ್ನು ಧೃಢೀಕರಿಸಿ ಸಂಜೆಯಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ನಾನು ಹೊರಟು ನಿಂತೆ. ಹಂಗೂ ಹಿಂಗೂ ಮನೆ ತಲುಪಿದಾಗ ರಾತ್ರಿ 9 ಗಂಟೆಯಾಗಿತ್ತು. ಮದುವೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಯಾಣದ ಸುಸ್ತು ಮುಖದಲ್ಲಿ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತೋ ಏನೋ ಊಟಕ್ಕೆ ಕುಳಿತಾಗ ಅಚ್ಚು “ಅಣ್ಣ, ನಾಳೆ ಭಾನುವಾರ, ಒಂದು ಕಡೆ ಹೋಗಿ ಬರೋಣ.. ಬೇಗ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡಿ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಬೇಗ ಏಳ್ಬೇಕು ಎಂದು ಹೇಳಿ ತಾನೂ ಹೋಗಿ ಮಲಗಿದಳು. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಮದುವೆಯ ಸಂಭ್ರಮದ ವಿವರಣೆ ನೀಡಿ ನಾನು ನಿದ್ರೆಗೆ ಜಾರಿದೆ.
“ಅಣ್ಣಾ..ಅಣ್ಣಾ.. ಗಂಟೆ ಎಂಟಾಯ್ತು .. ಏಳು.. ಏನ್ ಹೇಳಿದ್ದೆ ನಿಂಗೆ ನಿನ್ನೆ?”.. ಗಾಢ ನಿದ್ದೆಯಲ್ಲಿದ್ದ ನನ್ನ ಹಿಡಿದೆಬ್ಬಿಸಿದಳು.
“ಹತ್ತು ನಿಮಿಷ ಇರೇ…”
“ನಂಗೊತ್ತಿಲ್ಲ, ಒಂಬತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಅಲ್ಲಿ ಇರ್ಬೇಕು.. ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಹೋಗೋದು ಬೇಡ”.. ಎಂದು ಕೋಪದಲ್ಲೇ ಹೊರ ನಡೆದಳು. ಇನ್ನು ಅವಾಂತರ ಆಗೋದು ಬೇಡ ಎಂದು ಫ್ರೆಶ್ ಆಗಿ ಬಂದೆ.
“ಟೀ ಕುಡಿ.. ಬಾ…”
“ಬೇಡ.. ಬೇಗ ಹೊರಡೋಣ”..
“ಅದೆಲ್ಲ ಬೇಡ.. ಮರ್ಯಾದೆಯಿಂದ ತಿನ್ನು”..
“ಏನು.. ಇವತ್ತು ತಿನ್ನಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೀಯಾ?”
ಆ ಕಡೆಯಿಂದ ಅಮ್ಮ “ಇವತ್ತು ನಿನ್ನ ಮುದ್ದು ತಂಗಿ ತಿಂಡಿ ಮಾಡಿದ್ದಾಳೆ, ತಿಂದಾದ್ಮೇಲೆ ಅದ್ಕೆ ನಾಮಕರಣ ಮಾಡು ಆಯ್ತಾ”…
“ನೀವೆಲ್ಲ ತಿಂದ್ರಾ?”
“ಇಲ್ಲಪ್ಪ… ನಿನ್ನಷ್ಟು ಧೈರ್ಯ ನಮಗಿಲ್ಲ”.
“ನೀನು ತಿಂದ್ಯೇನೆ?”
“ಟೇಸ್ಟ್ ಮಾಡ್ದೆ ಅಷ್ಟೇ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ತಿಂದು ನೋಡು”…
“ಹೌದೌದು ಹೆತ್ತವರಿಗೆ ಹೆಗ್ಗಣ ಮುದ್ದು ಅಂತೆ”
“ಮೊದ್ಲು ತಿಂದು ನೋಡು, ಆಮೇಲೆ ಮಾತಾಡು”
ತಟ್ಟೆಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಾಕಿ ಕೊಟ್ಟು, “ತಗೋ ತಿನ್ನು ಚೆನ್ನಾಗಿದ್ದರೆ ಮಾತ್ರ ಕೇಳು”
‘ಹೌದು… ಏನು ಇದು?”
“ಪಲಾವ್”
“ಪುಣ್ಯ”
“ಯಾಕೆ ಚೆನ್ನಾಗಿಲ್ವಾ?”…
“ಚೆನ್ನ್ನಾಗಿದೆ… ಸ್ವಲ್ಪ ಬೆಂದಿರೋದು ಜಾಸ್ತಿ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಾಕು ನೀನು ಮಾಡಿರೋಡು ಆಲ್ವಾ”..
“ಬಡಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಕೈ ನಡುಗುತ್ತಿತ್ತು.. ಕಣ್ಣೀರ ಹನಿಯೊಂದು ಕೆನ್ನೆನೂ ಸ್ಪರ್ಶಿಸದೆ ನೇರವಾಗಿ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಬಿತ್ತು. ಅದು ಹೇಗೋ ಕಷ್ಟ ಪಟ್ಟು ಬಡಿಸಿ ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಎತ್ತಿಟ್ಟು ಬಂದಾಗ, “ನೀನು ತಿಂಡಿ ತಿಂದ್ಯಾ?”
ದೇವರ ದರ್ಶನ ಪಡೆದು ಪ್ರಸಾದ ತಗೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬಂದು, “ಅಣ್ಣಾ, ಇಲ್ಲೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕೂತು ಹೋಗೋಣ” ಎಂದ್ಳು .
“ಸರಿ ಎಂಬಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿ ಸುತ್ತು ಪೌಳಿಯ ಜಗಲಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತ ನನಗೆ ಯಾಕೋ ಇವತ್ತು ಇವಳು ಒಂತರಾ ನಡ್ಕೊತಾ ಇದ್ದಾಳೆ ಎಂಬ ಅನುಮಾನ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯ್ತು. ಆದ್ರೂ ತೋರಿಸಿಕೊಳ್ದೆ “ಏನು ಇವತ್ತು ದೇವಸ್ಥಾನಕ್ಕೆ..? ಏನಾದ್ರೂ ವಿಶೇಷ ದಿನಾನ ಇವತ್ತು?”
“ಇಲ್ಲ.. ಹಾಗೇ ಸುಮ್ಮನೆ ಬರ್ಬೇಕು ಅನಿಸ್ತು”..
“ಹುಂ.. ಸರಿ”.. “ಅಚ್ಚು ನಿಂಗೆ ಒಂದು ವಿಷಯ ಹೇಳ್ಬೇಕು”…
“ಏನು?”
“ಅದೇ.. ಅನನ್ಯ ಜೊತೆ ಮಾತು ಕಥೆ…”
“ಓ… ಹೌದಲ್ವಾ… ಹೇಳು ಈವಾಗ…”
“ಪಾಪ ಅವಳು ಮನೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನಡೆಸ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ… ನಾನು ನೋಡು ಗಂಡಾಗಿ ಅಪ್ಪ ತಂದು ಹಾಕಿರೋದನ್ನ ತಿನ್ತಾ ಕಾಲ ಕಳೀತಾ ಇದ್ದೀನಿ, ಗ್ರೇಟ್ ಅನ್ಸುತ್ತೆ ಅವ್ಳ ಬಗ್ಗೆ”…
”ಅವ್ಳಿಗಿಂತ ನಂಗೆ ನೀನೆ ಗ್ರೇಟ್”…
“ಯಾಕೆ?”
“ಸುಮ್ನೆ.. ಫ್ಲೋಲಿ ಹೇಳ್ದೆ!…”
“ಹುಂ”..
“ಹೌದು… ಕಾಲ್ ಮಾಡಿದ್ಯ ನೀನು ಅವ್ಳಿಗೆ?”
“ಇಲ್ಲ…”
“ಮಾಡು ಈವಾಗ, ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಗರ್ಲ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಅಂತ ಪರಿಚಯ ಮಾಡ್ಸು”
“ಸರಿ”
“ಅನನ್ಯನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಕುಶಲೋಪರಿ ಮಾತಾಡ್ತಾ, “ನನ್ ಗರ್ಲ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಜೊತೆ ನಿಮ್ಮ ಬಗ್ಗೆ ಹೇಳ್ದೆ..”
“ಗರ್ಲ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಇದ್ದಾರಾ ನಿಮ್ಗೆ?!”
“ಹಾ ಹೌದು… ತಡೀರಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ ಅವ್ಳಿಗೆ”
ಹಾಗೆ ಅವರು ಕುಶಲೋಪರಿ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇದ್ರು
ಕಾಲ್ ಕಟ್ ಆದ್ಮೇಲೆ “ಅಣ್ಣಾ ನಂಗೆ ಒಂದು ಸಂಶಯ ಇದೆ ಅದನ್ನು ಕ್ಲಿಯರ್ ಮಾಡಿ ಕೊಡ್ತೀಯಾ?”
“ಏನು?”
“ಪ್ರಾಮಿಸ್ ಮಾಡು”
“ಸರಿ ಏನು ಹೇಳು..”
ನಂಗೆ ಮೊನ್ನೆಯಿಂದ ಕೆಲವೊಂದು ಮಾತು, ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ಏನೋ ಮುಚ್ಚಿ ಇಡ್ತಾ ಇದ್ದೀರಿ ಅನ್ಸುತ್ತೆ”
“ಯಾರು?”
“ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ನೀನು ಎಲ್ರೂ”
“ಅರ್ಥ ಆಗಿಲ್ಲ ನಂಗೆ”
“ಜಾಣ ಕುರುಡು ಬೇಡ, ಹೇಳಣ್ಣ ಏನು ವಿಷಯ ಅಂತ, ನಾನು ಅವ್ರ ಮಗಳು ಆಲ್ವಾ ಹೇಳು…”
“ಲೇ ಹುಚ್ಚಿ ಏನ್ ಹೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೀಯ ನೀನು”
“ಸತ್ಯ ಹೇಳಣ್ಣ ಪ್ಲೀಸ್”
“ಸರಿ… ಆದ್ರೆ ಒಂದು ಮಾತು ನಿನ್ನ ಬಾಯಿಯಿಂದ ನಾನು ಹೇಳೋ ವಿಷಯ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ಕಿವಿಗೆ ಬೀಳ್ಬಾರ್ದು”
“ಇಲ್ಲ, ಅವ್ರ ಜೊತೆ ಯಾವತ್ತೂ ಏನೂ ಏನೂ ಹೇಳಲ್ಲ”
“ಸರಿ”
“ಹೇಳು ಈವಾಗ ಏನು ಅದು?”
“ಹೇಳಿದ್ರು ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ನಿನ್ನ ನಾನು ಕಳ್ಕೋತೀನಿ ಅನ್ಸುತ್ತೆ”
“ನೋ ಚಾನ್ಸ್ ನಿನ್ನ ನಾನು ಕಳ್ಕೊಳ್ಳೋದಾ… ಹುಚ್ಚಾ ನಂಗೆ…?”
“ನಾನು ನಿನ್ನ ಅಣ್ಣ ಅಲ್ಲ ಅಚ್ಚು…”
“ಅಂದ್ರೆ?”
“ನಾನೊಬ್ಬ ಅನಾಥ ನನ್ನ ದತ್ತು ಪಡೆದು ಸಾಕ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ”
“ಓ… ಹಂಗಾ ವಿಷಯ…?”
“ಇವತ್ತಿನಿಂದ ನೀನು ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲೂ ದೂರ ಹೋಗೋ ಆಗಿಲ್ಲ ಯಾಕೆ ಗೊತ್ತಾ ಕಳೆದ ಎರಡು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಿನ್ನ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿ ನಿನ್ನ ಮೇಲಿನ ಪ್ರೀತಿ ಹೆಚ್ಚಿಸಿಬಿಡ್ತು.. ಎಷ್ಟು ಮಿಸ್ ಮಾಡ್ಕೊಂಡೆ ಗೊತ್ತಾ… ನಿನ್ನಂತಾ ಅಣ್ಣ ಇರೋವಾಗ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮನ ನೆನಪೇ ಆಗಲ್ಲ.. ಯಾವತ್ತೂ ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗ್ಬೇಡಿ ಪ್ಲೀಸ್…”
“ಅಯ್ಯೋ ಹುಚ್ಚಿ… ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಎಲ್ಲೂ ಹೋಗಲ್ಲ” ಎಂದು ಅವಳಿಗೆ ಧೈರ್ಯ” ತುಂಬುವಾಗ ನನ್ನ ಕಣ್ಣುಗಳು ತೇವಗೊಂಡಿತ್ತು. ಬಯಸದೆ ಬಂದು ದುಃಖ ಇಷ್ಟೊಂದು ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತೆ ಎಂದು ಇವತ್ತೇ ನನಗರಿವಾಗಿದ್ದು”
“ಆವಾಗ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನ್ನೋಕೆ ಆಗ್ದೆ ಇದ್ರೂ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಕೇಳಿ ತಿಂದೆ ನೋಡು ಆವಾಗ್ಲೇ ಅನ್ಕೊಂಡೆ ನಿನ್ಗಿಂತಾ ಬೆಸ್ಟ್ ಇನ್ನು ನಂಗೆ ಈ ಜನ್ಮ ಅಲ್ಲ ಏಳು ಜನ್ಮದಲ್ಲೂ ಸಿಗಲ್ಲ ಅಂತ ನನ್ನ ಖುಷಿಗೆ ನೀನೆಷ್ಟು ತ್ಯಾಗ ಮಾಡ್ತೀಯ ಅಲ್ವಾ” ಎಂಬ ಭಾವೋದ್ವೇಗದ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳಿಬರುತ್ತಿವೆ
ಎದ್ದು ದರ್ಶನ ಪಡೆದು ಹೊರ ಬಂದಾಗ “ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಯಾಕೆ ಹೋಗಿದ್ದು? ಏನು ಬೇಡ್ಕೊಂಡೆ?”
“ನಿನ್ನಂತ ತಲೆ ಹರಟೆ ಯಾವತ್ತೂ ಸಿಗ್ದೇ ಇರಲಿ ಅಂತ” ಕಿಲಕಿಲನೆ ನಕ್ಕಳು
ಹೀಗೆ ಸಂತಸದ ದಿನಗಳು ಉರುಳಿದವು. ಅನನ್ಯ ಕಾಲ್ ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡ್ತಾ ಒಳ್ಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತೆಯಾಗಿದ್ದಾಳೆ
ಇನ್ನೂ ಅಚ್ಚು ನನ್ನ ಗರ್ಲ್ ಫ್ರೆಂಡ್ ಅಂತಾನೇ ತಿಳಿದಿದ್ದಾಳೆ. ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ ಅಚ್ಚುನಲ್ಲಾದ ಬದಲಾವಣೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುತ್ತಾ ಸಂತಸಪಡುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.
ಭಾಗ-೩ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ
ಮನೆಗೆ ಬಂದವನೇ, ಅಮ್ಮ ಕೇಳಿದ್ಲು “ಎಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ, ಅವ್ಳು ನಿನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ತಿಂಡಿ ಕೂಡಾ ತಿನ್ನದೆ ಉಪವಾಸ ಇದ್ದಾಳೆ!”.
“ಮಡಿಕೇರಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ”.
“ಯಾಕೆ?”
“ಫ್ರೆಂಡ್ಸ್ ಜೊತೆ”
“ಹಾ.. ಅವಳಿಗೆ ಹೇಳಿ ಹೋಗೋದು ಆಲ್ವಾ…? ಹೋಗಿ ನೋಡು ಅವಳ ಕೋಪ ತಾಪ ಎಲ್ಲ…”
“ಸರಿ ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನೋಕೆ ಕರಕೊಂಡು ಬರ್ತೀನಿ ರೆಡಿ ಮಾಡಿ ಇಡಿ” ಎಂದು ನೇರವಾಗಿ ಅವಳ ರೂಂ ಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗಿಲು ಹಾಕಿಕೊಂಡೆ.
“ಅಚ್ಚೂ.. ಅಚ್ಚೂ… ಸಾರಿ ಕಣೇ…”
“ಹೋಗು… ಹೊರಟು ಹೋಗು… ಮಾತಾಡ್ಬೇಡ ನನ್ ಜೊತೆ…”
“ನಾನು ಹೇಳೋದು ಕೇಳು… ಆಮೇಲೆ ನೀನು ಹೇಳಿದ ಹಾಗೆ ಮಾಡ್ತೀನಿ..”
ಎಲ್ಲಾ ಘಟನೆಗಳನ್ನೂ ವಿವರಿಸಿ ಹೇಳಿದೆ.
ಹಾಗಾದ್ರೆ ಅವಳು ಏನು ಎಂಬಂತೆ ನನ್ನ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ.
“ನಾನು ಏನೂ ಕೇಳಿಲ್ಲ, ಮನೆಗೆ ಬಿಟ್ಟು ಬಂದೆ ಅಷ್ಟೇ…”
“ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ದೆ, ನಾನೇ ವಿಚಾರಿಸ್ತೀನಿ”
“ಸರಿ, ಈಗ ಎದ್ದು ಬಾ ಹಸಿವಾಗ್ತಾ ಇದೆ”
“ನಾನೇನು ಎಲ್ಲ ತಿಂದು ಕೂತಿದ್ದೇನಾ?”
“ಅಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ರು ಎಲ್ಲಾ ಖಾಲಿ ಮಾಡಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದಾಳೆ ಅಂತ.. ಅದ್ಕೆ ರೆಡಿ ಮಾಡೋಕೆ ಹೇಳಿ ಬಂದೆ, ಬಾ ಬೇಗ..”
“ನಂಗೆ ಬೇಡ…”
“ಸರಿ ನಂಗೂ ಬೇಡ”.. ಎಂದು ಹೇಳಿ, “ಅಮ್ಮಾ, ಏನೂ ಮಾಡ್ಬೇಡಿ… ನಂಗೆ ಹಸಿವಿಲ್ಲ…”
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಎದ್ದು “ಬಾ, ನಡಿ, ನಂಗೆ ಹಸಿವಿಲ್ಲದಿದ್ದರೂ ನಿನಗೋಸ್ಕರ ಬರ್ತೀನಿ!”
“ಆ ಸೀನ್ ಎಲ್ಲ ಬೇಡ.. ತಿನ್ನೋದಿದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ಬಾ”…
“ಸರಿ, ನಡಿ ಮಹಾರಾಯಾ… ನಾನೇನು ಮನುಷ್ಯ ಆಲ್ವಾ ತಿನ್ನದೇ ಇರೋಕೆ?!”
“ಹೌದಾ… ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು?…” ಎಂದು ಜೋರಾಗಿ ನಕ್ಕೆವು.
’”ಅಮ್ಮಾ ಅವ್ಳಿಗೆ ಎರಡು ರೊಟ್ಟಿ ಜಾಸ್ತಿ ಹಾಕು”…
“ಯಾಕೆ? ನಿಂಗೆ ಏನೂ ಬೇಡ್ವಾ…?”
“ಎಲ್ಲಾನೂ ನೀನೇ ತಿಂತೀಯಾ?”
“ಎರಡೆರಡು ರೊಟ್ಟಿ ಇದೆ ಮತ್ತೆ ಬೇಕಾದ್ರೆ ಬೇಕರಿ ತಿಂಡಿ ತಿನ್ನಿ ಎಂದು ಅಮ್ಮ ಟೀ ತಂದಿಟ್ಟು ಇಬ್ಬರ ಮುಖವನ್ನೇ ನೋಡುತ್ತಾ”
“ಅಲ್ಲ ಕಣೋ ಅಚ್ಚು ಮದ್ವೆ ಆದ್ಮೇಲೆ ನಿನ್ನನ್ನೂ ಅವ್ಳ ಜೊತೆಗೆ ಕಳಿಸ್ಬೇಕು ಅನ್ಸುತ್ತೆ”
“ಅಣ್ಣ ಬರೋದಾದ್ರೆ ಮಾತ್ರ ನಂಗೆ ಮದ್ವೆ ಮಾಡಿ ಇಲ್ಲಾಂದ್ರೆ ಆ ವಿಷ್ಯಕ್ಕೇ ಹೋಗ್ಬೇಡಿ” ಎಂದು ಕಡ್ಡಿ ಮುರಿದಂತೆ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟಳು.
“ಹೌದು, ಎಲ್ರೂ ಫಸ್ಟ್ ಹಿಂಗೇ ಹೇಳೋದು.. ಹುಡುಗ ಸಿಕ್ಕ ಮೇಲೆ ಅಣ್ಣನೂ ನೆನಪಿಲ್ಲ ಅಪ್ಪನೂ ನೆನಪಿಲ್ಲ…”
“ಆಗಿರ್ಬೋದು ಆದ್ರೆ ನಾನು ಎಲ್ಲರಂತಲ್ಲ… ಇದನ್ನು ಬೇಕಾದ್ರೆ ಬರ್ದು ಇಟ್ಕೊಳ್ಳಿ..”
“ಅಮ್ಮಾ, ಆ ವಿಷಯ ಬಿಡಿ ಅವ್ಳು ನನ್ನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಲ್ಲ”
“ಅಲ್ಲ ಕಣೋ.. ಹಾಗಾದ್ರೆ ಮದ್ವೆ ಮಾಡೋಕೆ ಇಲ್ವಾ”
“ಟೈಮ್ ಬಂದಾಗ ನಾನೇ ಮುಂದೆ ನಿಂತು ಅವ್ಳ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಸ್ತೀನಿ”
“ಏನೋ ಪಾ ನಿಮ್ಮಿಬ್ಬರಿಗೂ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದು”
“ಸರಿ”
ಫಸ್ಟ್ ಅತ್ತಿಗೆ ಬರ್ಲಿ ಆಮೇಲೆ ನೀನು ನನ್ನ ಮದ್ವೆ ಮಾಡ್ಸು ಆಮೇಲೆ ನನ್ನ ಮಾತಾಡ್ಸೋಕೂ ಟೈಮ್ ಇರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.”
“ಹೌದು.. ಕರೆಕ್ಟ್ ಹೇಳ್ದೆ..”
“ಹಾಗೇನಾದ್ರೂ ಆದ್ರೆ ಕೊಂದೇ ಬಿಡ್ತೀನಿ”
“ಯಾರನ್ನೋ”
“ಅತ್ತಿಗೆ ನಾ”
“ಸಾಕು, ಸಾಕು.. ಸುಮ್ನಿರಿ” ಎಂದು ಅವರು ಬ್ಯುಸಿ ಆದ್ರು.
ಕೈ ತೊಳೆದು ಬಂದು ಸೋಫಾದಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು, “ಅನನ್ಯನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡೋದಾ?..”
“ಹುಂ ಮಾಡು ನನ್ನ ವಿಷಯ ಹೇಳ್ಬೇಡ, ಏನು ಎಂತ ಎಂದು ವಿಚಾರಿಸಿ ನೋಡು. ಸುಮ್ನೆ ಹುಡುಗಿ ಮೇಲೆ ಅಪರಾಧ ಹೊರಿಸೋದು ಸರಿ ಅಲ್ಲ.”
”ಸರಿ, ನಾನು ಟೆರೇಸ್ ಮೇಲೆ ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡಿ ಬರ್ತೀನಿ.”
“ಸರಿ ಹೋಗು.”
“ಮೇಲೆ ಬಂದು ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ದೆ, ರಿಸೀವ್ ಆಯ್ತು ಆದ್ರೆ ಉಸಿರಾಟ ಬಿಟ್ಟು ಬೇರೇನೂ ಕೇಳ್ತಾ ಇಲ್ಲ.”
“ಹಲೋ… ಇದು ಅನನ್ಯ ಆಲ್ವಾ?…”
“ಹೌದು.. ನಾನೇ.. ಏನು ವಿಷಯ?..”
“ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ದೆ.. ಸುಮ್ಮನೆ”..
“ಸುಮ್ಮನೆ ಅಲ್ಲ ಬಿಡಿ..”
“ಹೌದು, ನಿಜ.. ನನಗಿನ್ನೂ ನಂಬೋಕೆ ಆಗ್ತಾ ಇಲ್ಲ..”
“ನಂಬೋದು – ಬಿಡೋದು ನಿಮ್ಮಿಷ್ಟ ಆದ್ರೆ ವಾಸ್ತವತೆ ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದೆ..”
“ಯಾಕೆ ಹೀಗಾಯಿತು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಳ್ಳೆಯ ಫ್ರೆಂಡ್ ಅಂದ್ಕೊಂಡೆ ಆದ್ರೆ ನೀವು ನನ್ನಿಂದ ಎಲ್ಲ ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟ್ರಿ ಆಲ್ವಾ..?”
ಜೋರಾಗಿ ಅಳತೊಡಗಿದ ಅವಳು, “ನಿಮ್ಮ ಜೊತೆ ನಾಳೆ ಮಾತಾಡ್ತೀನಿ..” ಎಂದಾಗ “ಬೇಡ, ಈಗಲೇ ಹೇಳಿ.. ನಾನು ಎಷ್ಟು ಹೊತ್ತಾದರೂ ಕಾಯ್ತೀನಿ..”
“ಸರಿ, ಲೈನ್ ಲಿ ಇರಿ, ಈಗ ಬಂದೆ..”
“ಸರಿ”
“ಹಲೋ.. ಬಂದೆ..”
“ಹಾ ಹೇಳಿ.. ತನ್ನ ಕಥೆಗಳನ್ನು ಹೇಳೋಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದಳು”.
“ಮೈಸೂರಿನಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಇದ್ದಿದ್ದು ನಿಜ. ನೀವು ನನ್ನ ಮೀಟ್ ಆದ ದಿನ ನನ್ನ ಡ್ರಾಪ್ ಮಾಡಿ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ರೆ ನಾನು ಈ ಫೀಲ್ಡ್ ಗೆ ಇಳೀತಾ ಇರ್ಲಿಲ್ಲ ಅನ್ಸುತ್ತೆ. ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ ಲಿ ಇದ್ದ ಒಂದು ಲೇಡಿ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಪರಿಚಯ ಆಯ್ತು. ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಸಂಪೂರ್ಣ ಮಾಹಿತಿ ಪಡೆದು ಅನಂತರ ಅಷ್ಟು ಕಡಿಮೆ ಸಂಬಳಕ್ಕೆ ಯಾಕೆ ಅಲ್ಲಿ ದುಡೀತೀಯಾ..? ಅದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಸಂಪಾದಿಸೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ ಎಂದು ಮೈಂಡ್ ವಾಷ್ ಮಾಡಿ ಬಿಟ್ರು. ನನಗೆ ದುಡ್ಡಿನ ಅಗತ್ಯತೆ ತುಂಬಾನೇ ಇದೆ. ಅದ್ಕೆ ಸರಿ ಬರ್ತೀನಿ ಎಂದೆ. ಆದ್ರೆ ನಂಗೆ ಮೈ ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುವ ಕೆಲಸ ಎಂದು ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಒಂದು ವಾರದ ಬಳಿಕ. ಅಷ್ಟರಲ್ಲೇ ನಾನು ಅವರ ಬಲೆಗೆ ಬಿದ್ದಾಗಿತ್ತು. ಅಲ್ಲಿಂದ ಹೊರ ಬರೋದು ಅಷ್ಟು ಸುಲಭದ ಮಾತೂ ಆಗಿರ್ಲಿಲ್ಲ. ಈವಾಗ ಕೈ ತುಂಬಾ ದುಡ್ಡು ಬರುತ್ತೆ ಆದ್ರೆ ಮರ್ಯಾದೆಯ ಬದುಕು ಇಲ್ಲ. ಯಾರೂ ಕೂಡಾ ಈ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ತಾನಾಗಿಯೇ ಬರುವವರಿಲ್ಲ, ಎಲ್ಲರೂ ಹಣದ ಆಮಿಷಕ್ಕೆ ಒಳಗಾಗಿ ಅಚಾನಕ್ಕಾಗಿ ಬಂದವರೇ. ಈವಾಗ ನಾನೂ ಒಬ್ಬಳು ಅವರು ನಡುವೆ…”
“ಸರಿ, ಇಷ್ಟು ದಿನ ನಡೆಯಬಾರದು ನಡೆದು ಹೋಯಿತು, ಇನ್ನಾದರೂ ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೀವೇ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಲ್ಲ?..”
“ಹೇಗೆ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಳ್ಳೋದು.. ಆ ಕಡೆ ತಲೆ ಹಾಕಿ ಮಲಗೋಕೆ ಅಂಜಿಕೆ ಇನ್ನು ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಇದ್ದು ಏನು ಮಾಡುವುದು?..”
“ಯಾರ ಹಂಗೂ ಇಲ್ಲದೆ ಸ್ವ ಉದ್ಯೋಗ ಏನಾದ್ರೂ ಮಾಡಬಹುದಲ್ಲ?..”
“ಹೌದು, ಅದ್ಕೆ ತಕ್ಕ ಬಂಡವಾಳ ಹೂಡಿಕೆ ಎಲ್ಲಿಂದ ಮಾಡ್ಲಿ?”
“ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಮೇಲೆ ನಂಬಿಕೆ ಇಟ್ಟು ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಒಂದು ಸ್ವ ಉದ್ಯೋಗಕ್ಕೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ಗೆಲುವು ನಿಮ್ಮದು ನಿಶ್ಚಿತ”
“ನನಗೂ ಆಸೆಯಿದೆ ಆದ್ರೆ..”
“ಸರಿ ನಿಮ್ಮೊಂದಿಗೆ ನಾಳೆ ಮಾತಾಡ್ತೀನಿ. ಸಾಧ್ಯ ಆದ್ರೆ ನಾಳೇನೇ ನಿಮಗೊಂದು ಪರಿಹಾರ ನೀಡುತ್ತೇವೆ ಆದ್ರೆ ದಯವಿಟ್ಟು ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಆ ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಮುಂದಾಗ್ಬೇಡಿ, ನಿಮ್ಮತನವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಆ ಕೆಲಸ ಬೇಡ”.
“ಸರಿ, ನಿಮ್ಮಂತೆ ಎಲ್ಲರೂ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದರೆ ಯಾರೂ ಮೈ ಮಾರಿಕೊಳ್ಳುವ ಅಗತ್ಯವಿಲ್ಲವಲ್ಲ..”
“ಹಾ ಅದೂ ನಿಜಾನೇ ಆದ್ರೆ ಸಿಗುತ್ತೆ ಅಂದ್ರೆ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ತೃಪ್ತಿ ಇಲ್ಲ. ಇಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ಇದ್ದಲ್ಲೇ ತೃಪ್ತಿ ಪಡೋಕೂ ಗೊತ್ತು”
“ನಿಜ”
“ಸರಿ, ಆರಾಮ ಇರಿ, ಯಾವುದೇ ಟೆನ್ಶನ್ ಬೇಡ”
“ಸರಿ, ಬಾಯ್”..
“ಬಾಯ್”
“ದೀರ್ಘವಾದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಭಾರವಾದ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಒಂದೊಂದೇ ಮೆಟ್ಟಿಲು ಇಳಿದು ಒಳಗೆ ಬಂದು ಅಚ್ಚು ಜೊತೆ ಚರ್ಚಿಸಿದೆ. ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಸಲಹೆ ಕೇಳುವ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದೆವು. ನಮ್ಮಿಂದಾಗುವ ಸಹಾಯ ಇನ್ನೊಬ್ಬರ ಬಾಳಲ್ಲಿ ಬೆಳಕು ಚೆಲ್ಲುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ಹಿಂದೇಟು ಹಾಕುವ ಅಗತ್ಯವೇನಿದೆ.. ಆವಾಗಲೇ, “ಅಣ್ಣಾ ನೀನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಊಹೆಗೆ ನಿಲುಕದ ಮನುಷ್ಯ ಆಲ್ವಾ?!”
“ಯಾಕೆ?”
“ಸುಮ್ಮನೆ ಕುಳಿತು ಯೋಚಿಸಿ ನೋಡು”
“ಹೌದಾಗಿದ್ರೆ ಅದರ ಹಿಂದೆ ಮೂರು ಶಕ್ತಿಗಳ ಕೈವಾಡನೂ ಇದೆ” ಎಂದು ಮುಗುಳ್ನಕ್ಕೆ.
ರಾತ್ರಿ ಊಟ ಮಾಡ್ತಾ “ಅಪ್ಪಾ ನಂಗೊಂದು ಹೆಲ್ಪ್ ಆಗ್ಬೇಕಿತ್ತು…”
“ಓ ಹಾಗಾದ್ರೆ ಅಲ್ಲೇ ಇರೋ ನಮ್ಮ ಬ್ರಾಂಚ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡೋಕೆ ಹೇಳು”
“ಸರಿ ಅಪ್ಪಾ ನಾಳೆ ಹೋಗೋಕೆ ಹೇಳ್ಲಾ?”
“ನಾಳೆ ಬೇಡ ನಾನು ಬ್ಯುಸಿ ಇರ್ತೀನಿ, ನಾಡಿದ್ದು ಹೋಗೋಕೆ ಹೇಳು. ಅವ್ಳು ಅಲ್ಲಿ ಇರೋವಾಗ ಕಾಲ್ ಮಾಡು ನಂಗೆ”
“ಹುಂ ಸರಿ ಅಪ್ಪ.. ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ..”
“ಒಳ್ಳೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೀಯ.. ಚೆನ್ನಾಗಿರು..”
“ಅಂದ್ರೆ”
“ಬೆಳಗಿನಿಂದ ಇಲ್ಲಿವರ್ಗೂ ನಡೆದಿರುವ ವಿಷಯ ನಂಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದೆ”
“ದೊಡ್ಡ ಶಾಕ್ ಎಂಬಂತೆ ಅವರ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೆ”
“ಆದ್ರೆ ಈವಾಗ ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ನಂಗೆ ನಂಬಿಕೆ ಇದೆ ನೀನು ಬೆಳೆಯುವ ಜೊತೆ ಇತರರನ್ನೂ ಬೆಳೆಸು, ದೇವರು ಕೈ ಬಿಡಲಾರ..”
“ಸರಿ ಅಪ್ಪಾ”
“ಹೌದು ಈ ವಿಷಯ ಯಾರು ಹೇಳಿದ್ದು?”
“ಹೆದರ್ಬೇಡ ನಿನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಗೂಢಚರ್ಯೆ ಮಾಡ್ತಾ ಇಲ್ಲ ಆದ್ರೂ ಒಂತರಾ ಭಯ ಇತ್ತು ಆದ್ರೆ ಇವತ್ತು ನಾನು ನಿರಾಳವಾಗಿ ಇದ್ದೀನಿ”
“ಹಾಗಲ್ಲಪ್ಪಾ ನಾಳೆ ದಿನ ಈ ವಿಷಯಗಳು ಕಿವಿಯಿಂದ ಕಿವಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಳು ಹಾಳಾಗ್ಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ ಆಲ್ವಾ?”..
“ಇಲ್ಲ.. ಡೋಂಟ್ ವರಿ”..
“ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಪಾ “..
ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎದ್ದು ಅನನ್ಯನಿಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ
“ಏನು ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅಂತ ಇದ್ದೀಯ?”
“ಏನು?”
“ಅದೇ ಉದ್ಯೋಗ..”
“ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ..”
“ಏನಾದರೂ ಒಂದು ಡಿಸೈಡ್ ಮಾಡಿ ಹೇಳು ಲೋನ್ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿ ಕೊಡ್ತೀನಿ”
“ಸರಿ”
“ಆದರೆ ಎಷ್ಟೇ ಸಮಸ್ಯೆಗಳು ಬಂದ್ರೂ ಹಿಂತಿರುಗಿ ನೋಡ್ಲೆಬೇಡ”
“ಸರಿ ಮತ್ತೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ”
“ಸರಿ”
ಅಂತೂ ಇಂತೂ ಸಂಜೆಯಾದರೂ ಇವಳ ಸುಳಿವೇ ಇಲ್ಲ, ಕೊನೆಗೆ ನಾನೇ ಅತ್ತ ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ದೆ
“ಹಲೋ..ಸಾರೀ…”
“ಯಾಕೆ?”
“ನಾನು ಕಾಲ್ ಮಾಡ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ದೆ ಆಲ್ವಾ ಅದ್ಕೆ..”
“ಓಕೆ.. ಓಕೆ.. ಏನಾಯ್ತು ಪ್ಲಾನ್?”
“ಹುಂ.. ಸಣ್ಣ ಒಂದು ಪ್ಲಾನ್ ಹಾಕ್ಕೊಂಡಿದ್ದೀನಿ…”
“ಗುಡ್.. ಏನು ಹೇಳಿ”..
“ನಗ್ಬೇಡಿ ಇನ್ನು…”
“ಇಲ್ಲ.. ಹೇಳಿ..”
“ಎರಡು ದನ ಮತ್ತು ಐವತ್ತು ಕೋಳಿ ಸಾಕೋಣ ಅಂತ ಇದ್ದೀನಿ ಏನಂತೀರಾ?”
“ಅಯ್ಯೋ ನಾನು ಏನು ಹೇಳೋದು… ಮಾಡೋದು ನೀವು ಆಲ್ವಾ ಏನೇ ಆದ್ರೂ ನನ್ನ ಮಾತಿಗೆ ಬೆಲೆ ಕೊಟ್ಟ್ರಲ್ಲ್ವಾ.. ಅಷ್ಟೇ ಸಾಕು..”
“ಮುಂದೆ ಬೇರೆ ಏನಾದ್ರೂ ನೋಡೋಣ..”
“ಸರಿ, ನಾಳೆ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಓಕೆ ನಾ…?”
“ಓಕೆ.. ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ…”
“ಮರುದಿನ ಲೋನ್ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತು ಕತೆ ಆಯ್ತು. ಕೆಲವು ಸಿಂಪಲ್ ಡಾಕ್ಯುಮೆಂಟ್ ನೀಡಿದ ಒಂದು ವಾರದ ಒಳಗೆ ಲೋನ್ ಪಾಸ್ ಮಾಡುವ ಭರವಸೆನೂ ಸಿಕ್ತು.
ಒಂದು ವಾರದ ನಡುವೆ ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇದ್ಳು, ವಾರದ ಅನಂತರ ಒಂದು ದಿನ ಕಾಲ್ ಮಾಡಿ ಲೋನ್ ಸಿಕ್ಕಿರೋದು, ಆ ದಿನ ದನಗಳನ್ನು ತರೋಕೆ ಹೋಗ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ ಅಂತೆಲ್ಲ ಹೇಳಿ ಧನ್ಯವಾದ ಹೇಳಿ ಬಾಯ್ ಹೇಳಿದ್ಳು… ಮತ್ತೆ ಒಂದು ವಾರದ ಅನಂತರ ತಕ್ಕ ಮಟ್ಟಿಗೆ ನಡೀತಿದೆ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಲೋನ್ ಬೇಗ ಕ್ಲಿಯರ್ ಮಾಡಿ ಮತ್ತೆ ಎರಡು ಹಸು ತಗೋಬೇಕು ಅಂತೆಲ್ಲ ನನಸಾಗುವ ಕನಸನ್ನೇ ಕಂಡಳು. ಹೀಗೇ ದಿನಗಳು ಉರುಳಿದಂತೆ ಮಾತು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಾ ಹೋಯ್ತು.
ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷಗಳ ಬಳಿಕ /
ಅಚ್ಚು ಈವಾಗ ಬಿಬಿಎಂ ಫೈನಲ್ ಇಯರ್ ಓದ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ. ನಾನು ಮಾತ್ರ ಏನೂ ಸುಧಾರಿಸಿಲ್ಲ. ಅಪ್ಪ ಮ್ಯಾನೇಜರ್ ಆಗಿ ಭಡ್ತಿ ಪಡೆದು ಹೊರಗಡೆ ಇದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನಾನಿನ್ನೂ ಮನೆಯಲ್ಲಿ. ಇದ್ದ ಸ್ವಲ್ಪ ಅಡಿಕೆ ಬೆಳೆನ ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೀನಿ.
ಅದೊಂದು ಭಾನುವಾರ ಬೆಳಗ್ಗೆ ಅಚ್ಚು ಒಂದೇ ಸಮನೆ ನನ್ನ ಎಬ್ಬಿಸೋಕೆ ಪ್ರಯತ್ನ ಪಡ್ತಾ ಇದ್ದಾಳೆ. ಹಠ ಹಿಡಿದು ನಾನು ಮಲಗಿದೆ.
“ಅಣ್ಣಾ… ಯಾರೋ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ ನಿನ್ನ ಹುಡ್ಕೊಂಡು.. ಹೋಗಿ ಮಾತಾಡ್ಸು..”
“ಯಾರು?”
“ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ”
“ಸರಿ ಬಂದೆ ಇರು ಎಂದು ಸ್ನಾನಕ್ಕೆ ಹೋದೆ”
ಮೋಸ್ಟ್ಲಿ ಅಡಿಕೆ ತಗೊಂಡು ಹೋಗೋಕೆ ಬಂದಿರ್ಬೇಕು, ಇವತ್ತು ಬರ್ತೀನಿ ಅಂತ ಹೇಳಿದ್ರು. ಅಂತ ಮನಸ್ಸಲ್ಲೇ ಅಂದ್ಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ಬಂದ್ರೆ ಹೆಣ್ಣೊಬ್ಬಳು ಅಮ್ಮ, ತಂಗಿ ಜೊತೆ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ, ಯಾರಿರಬಹುದು ಎಂದು ಮತ್ತೆ ರೂಂ ಗೆ ಹೋಗಿ ಶರ್ಟ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಂದೆ ನನ್ನ ಆಗಮನವಾಗುತ್ತಿದ್ದಂತೆ ಎದ್ದು ನಿಂತು, “ಪರಿಚಯ ಇದ್ಯಾ?” ಎಂಬ ಪರಿಚಿತ ಧ್ವನಿ..
“ಓ… ಅನನ್ಯ ಆಲ್ವಾ…?”
“ಹೌದು..”
“ಕೂತ್ಕೊಳ್ಳಿ.. ಯಾಕೆ ನಿಂತುಕೊಂಡ್ರಿ?”
“ಸರಿ”
“ಹೇಗಿದ್ದೀರಿ..? ಹೇಗಿದೆ ವ್ಯವಹಾರ ಎಲ್ಲ…?” ಹೀಗೆ ಹಲವು ಮಾತುಗಳು ಬಂದು ಹೋಯ್ತು. ಅಚ್ಚು ಅಮ್ಮ ನನ್ನ ಜೋತೆಯಾದ್ಮೇಲೆ ಕೇಳ್ಬೇಕೇ, ಮಾತಿನ ಹೊಳೆನೇ ಹರಿದಿತ್ತು. “ನಿಮ್ಮ ನಂಬರ್ ಮಿಸ್ ಆಗಿ ತುಂಬಾ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಮನೆ ಹುಡ್ಕೊಂಡು ಬಂದೆ..”
“ಓ.. ಹೌದಾ.. ಒಳ್ಳೆದಾಯ್ತು ಬಂದಿದ್ದು..”
ಕೈಗೆ ಒಂದು ಇನ್ವಿಟೇಶನ್ ಕೊಡುತ್ತಾ ನೆಕ್ಸ್ಟ್ ಸಂಡೇ ನಮ್ಮ ಎಲೆಕ್ಟ್ರಾನಿಕ್ಸ್ ಶೋ ರೂಂ ಉದ್ಘಾಟನೆ.. ನೀವು ಮನೆಯವರೆಲ್ಲರೂ ಬರ್ಬೇಕು ಎಂದು ಆಮಂತ್ರಿಸಿ ಅಂಕಲ್ ಗೂ ಹೇಳಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಕರ್ಕೊಂಡು ಬನ್ನಿ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೆನಪಿಸಿ ಕಾರಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ಟಾಟಾ ಮಾಡುತ್ತಾ ಕಣ್ಣಿಂದ ಮರೆಯಾದಳು. “ಒಳ್ಳೆ ಹುಡುಗಿ.. ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ದುಡಿದು ಮೇಲೆ ಬಂದ್ಳು ಆಲ್ವಾ…?”
“ಹೌದಮ್ಮ”
“ಅಣ್ಣಾ ನಾನು ಅವತ್ತು ಹೇಳಿದ್ದು ನೆನಪಿದ್ಯಾ..?”
“ಏನು..?”
“ಅವಳಿಗಿಂತ ಯು ಆರ್ ಗ್ರೇಟ್..”
ನಕ್ಕು ಸುಮ್ಮನಾದೆ.
ಅಪ್ಪನ ಜೊತೆ ಹೇಳುವಾಗ, “ಹೋಗೋಣ ಮನೆವರ್ಗೂ ಬಂದು ಹೇಳಿ, ಹೋಗಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನಾವು ಅಹಂಕಾರಿಗಳಾಗ್ತೇವೆ… ಅವರ ಸಂತೋಷದಲ್ಲಿ ಭಾಗಿಯಾಗೋದು ನಮಗೂ ಖುಷಿ ಕೊಡುತ್ತೆ”…
ಭಾನುವಾರ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಮಡಿಕೇರಿಯತ್ತ ಪ್ರಯಾಣ ಬೆಳೆಸಿದೆವು. ಸಮಯಕ್ಕೆ ಮುಂಚಿತವಾಗಿಯೇ ನಮ್ಮ ಉಪಸ್ಥಿತಿ ಕಂಡು ಖುಷಿ ಖುಷಿಯಾಗಿ ಉತ್ಸಾಹದಿಂದ ಓಡಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಅನನ್ಯನ ಕಂಡು ನಾನೇ ವಿಚಲಿತನಾದೆ. ಏನೋ ಆಗಿದ್ದ ಹೆಣ್ಣೊಬ್ಬಳು ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ತನ್ನ ಛಲ ಬಿಡದೆ ಗೆಲುವಿನ ನಗೆ ಬೀರಲು ಇನ್ನು ಕೆಲವು ಕ್ಷಣಗಳು ಮಾತ್ರ ಬಾಕಿ. ಅದೇ ಸೌಮ್ಯತೆ ತಾಳ್ಮೆ ಧೈರ್ಯ ಇನ್ನೂ ಜೀವಂತವಾಗಿದೆ ಎಂದರೆ ತನ್ನ ಕಳೆದು ಹೋದ ದಿನಗಳು ಇನ್ನೂ ಮರೆತಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದೂ ಸತ್ಯವೇ. ಹೀಗೆ ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡ್ತಾ ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆಗಲೇ ಅವಳು ಅಮ್ಮ ತಂಗಿಯ ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತಾಳೆ.
ತಂಗಿಯೂ ಇವಳ ಹೆಗಲಿಗೆ ಹೆಗಲು ಕೊಟ್ಟು ದುಡಿಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ ಎಂಬ ಖುಷಿ ಸಮಾಚಾರವೂ ಕಿವಿಗೆ ಬಿತ್ತು.
“ಬನ್ನಿ, ಟೈಮ್ ಆಯ್ತು ಓಪನ್ ಮಾಡೋಣ..” ಎಂದು ಒಂದು ಬದಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿದ್ದ ನಮ್ಮನ್ನು ಕರೆದಳು. ಗೆಸ್ಟ್ ಗಳು ಬಂದ್ರಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದೆ.
“ಅವರು ಆವಾಗ್ಲೆ ಬಂದ್ರು.. ಪುರೋಹಿತರು ಬರೋದು ಸ್ವಲ್ಪ ಲೇಟ್ ಆಯ್ತು”..
ಎಲ್ಲರೂ ಬಾಗಿಲ ಬಳಿ ಸಾಲಾಗಿ ನಿಂತಿದ್ದಾರೆ. ಕೈಯಲ್ಲಿ ಒಂದು ಹರಿವಾಣ ಹಿಡಿದು ಪುಟ್ಟ ಬಾಲಕಿಯು ಮುಗುಳ್ನಗೆ ಸೂಸುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ.
ಪುರೋಹಿತರ ಮಂತ್ರೋದ್ಘೋಷ ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ ಕಿವಿಗೆ ಇಂಪಾಗಿ ಮನಕ್ಕೆ ಮುದ ನೀಡುತ್ತಿದೆ. ಭಕ್ತಿಯ ಮೌನದಲಿ ದೇವರಲ್ಲಿ ನನ್ನದೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ… ‘ಗೆಲುವಿನ ಗೆರೆ ತಲುಪಿದ ಮೇಲೂ ಸೋಲಿನ ರುಚಿ ತೋರದಿರು’ ಎಂಬುದು. ಪುರೋಹಿತರು ಕೈ ಸನ್ನೆಯಲ್ಲಿ ಉದ್ಘಾಟನೆಗೆ ಸೂಚಿಸಿದರು. ಹರಿವಾಣ ಹಿಡಿದು ಬಂದ ಬಾಲಕಿಯ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನನ್ನ ಬಳಿ ಬಂದು, “ಬನ್ನಿ…” ಎಂದು ಕರೆಯಲು ಕೈ ಕಾಲುಗಳು ನಿಶ್ಯಕ್ತವಾದವು.
“ಇಲ್ಲ.. ನಿಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಮಾಡಿಸಿ”.. ಎಂದೆ.
“ಇಲ್ಲ, ನೀವೇ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಅಂತ ನಾನು ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತು ಸಸ್ಪೆನ್ಸ್ ಆಗಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದು”…
“ನಾನು ಅಷ್ಟು ಹಿರಿಯವನಲ್ಲ, ಅಮ್ಮ ಮಾಡೋದೇ ಉತ್ತಮ”…
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಮ್ಮ ಬಂದು “ಬನ್ನಿ”, ಎಂದು ಒತ್ತಾಯಿಸಿದಾಗ ಬೆನ್ನ ಹಿಂದೆ ನಿಂತಿದ್ದ ಅಪ್ಪ ಅಮ್ಮ “ಹೋಗು, ಶುಭವಾಗಲಿ” ಎಂದರು.
ನಡುಗುವ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಕತ್ತರಿ ಹಿಡಿದು ರಿಬ್ಬನ್ ಕತ್ತರಿಸುವಾಗ ಮನದಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಒಂದೇ. “ನನ್ನ ಕೈ ನಡುಗುವಂತೆ ಈ ಮಳಿಗೆಯ ಏಳಿಗೆಯನ್ನು ನಡುಗಿಸದಿರು”.. ಉದ್ಘಾಟಿಸಿ ಬಲಗಾಲಿಟ್ಟು ಒಳಪ್ರವೇಶಿಸಿದಾಗ ಕಂಡಿದ್ದು ವಿಶಾಲವಾದ ವಿಸ್ಮಯ ನಗರಿ. ಏನಿಲ್ಲ ಏನುಂಟು ಎಂಬ ಮಾತು ಎತ್ತುವಂತೆ ಇಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ವಿಸ್ತೃತ ಮಳಿಗೆ ಮೊದಲ ಗ್ರಾಹಕನಾಗಿ ಅಪ್ಪ ಖರೀದಿಸಿದ್ದು ಒಂದು ಸೋಫಾ ಸೆಟ್ ರಿಯಾಯಿತಿ ದರದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ತಲುಪಿಸುವ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮಾಡಿದಳು. ಅಚ್ಚುಕಟ್ಟಾಗಿ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮ ನೆರವೇರಿತು. ಬಳಿಕ ಲಘು ಉಪಾಹಾರದ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲೂ ಒಂದೂ ಕೊಂಕಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲರೂ ಹೊರಡಲು ರೆಡಿಯಾದರು. ಆವಾಗ ನನ್ನ ಕರೆದು ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಪರಿಚಯಿಸಿ ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟಳು. ನಾವೂ ಹೊರಡಲು ಅನುವಾದಾಗ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಹೊರಡಿ ಮನೆಗೆ ಬನ್ನಿ ಎಂದು ತಂಗಿಗೆ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ಹೊರಿಸಿ ಅಮ್ಮನ ಜೊತೆ ಹೊರಟಳು. ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಊಟ ಮುಗಿಸಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕುಶಲೋಪರಿ ಮಾತಾಡ್ತಾ ಇದ್ದೆವು. ಆ ನಡುವೆ ನಾನೊಂದು ಮಾತು ಹೇಳಿ ಬಿಟ್ಟೆ “ಅನನ್ಯ.. ಯೂ ಆರ್ ಗ್ರೇಟ್”..
“ನಾನಲ್ಲ.. ಯು ಆರ್ ರಿಯಲ್ ಹೀರೋ”… ಎಂದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ನಕ್ಕರು.
ನಾವು ಹೊರಟು ನಿಂತಾಗ ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ ಹೇಳ್ತಾ, “ನಿತಿನ್ ಅವ್ರೇ… ನಿಮ್ಮ ಗರ್ಲ್ಫ್ರೆಂಡ್ ತುಂಬಾ ಮುದ್ದಾಗಿದ್ದಾಳೆ.. ಚೆನ್ನಾಗಿ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳಿ…” ಎಂದು ಅಚ್ಚು ಮುಖ ನೋಡಿದ್ಳು ಪಾಪ ಅಚ್ಚು ನಾಚಿ ನೀರಾಗಿದ್ದಳು.
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬಾಯ್ ಹೇಳಿ ನಮ್ಮ ಪಯಣ ಹೊರಟಿತು.
“ಅಣ್ಣಾ.. ನಾನು ಹೇಳಿದ್ದೆ…”
“ಏನು?”
“ಯು ಆರ್ ಗ್ರೇಟ್”… ಎಂದಾಗ ಅಪ್ಪ ನಗುತ್ತಾ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟಿ, “ಎಸ್.. ಹಿ ಈಸ್ ಗ್ರೇಟ್!” ಎನ್ನಬೇಕೆ…
“ಅಪ್ಪ, ನೀನಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಇದೆಲ್ಲ ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? ನಮ್ಮೊಳಗೆ ಯಾರು ಗ್ರೇಟ್ ಅನ್ನುವುದಕ್ಕಿಂತ ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ ಮಾಡಿ ಗೆದ್ದ ಅನನ್ಯ ಆಲ್ವಾ ಗ್ರೇಟ್…?!”
ಕಳೆದ ಒಂದು ವಾರದಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ಮಾಧ್ಯಮಗಳಲ್ಲಿ ರಾರಾಜಿಸುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಮುಖ ಸುದ್ದಿ ಎಂದರೆ ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚುನಾವಣೆ. ಎಲ್ಲಾ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ತಮ್ಮ ತಮ್ಮ ಬೆನ್ನು ತಟ್ಟುತ್ತಾ , ಎದುರಾಳಿಗಳನ್ನು ಜರಿಯೋದೇ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಯಾರಿಗೇ ಯಾರೂ ಕಡಿಮೆಯಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ನಾನು ಹೇಳಬೇಕಿಲ್ಲ ಅಲ್ಲವೇ…?
ಈವಾಗ ವಿಷಯಕ್ಕೆ ಬರೋಣ, ನಮಗೆ ಪಕ್ಷಗಳು ಮುಖ್ಯನಾ ಅಥವಾ ದೇಶ -ರಾಜ್ಯ-ಹಳ್ಳಿಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪಥದತ್ತ ಕೊಂಡೊಯ್ಯುವ ಉತ್ತಮ ನಾಯಕ ಅಗತ್ಯನಾ…..? ನಾನು ಇಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಪಕ್ಷದ ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ , ನಮ್ಮನ್ನು ನಾವೇ ಪ್ರಶ್ನಿಸಬೇಕಾಗಿದೆ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರಕಿ 7 ದಶಕಗಳಿಗೂ ಕಳೆದರೂ ನಾವಿನ್ನೂ ಬಡ ರಾಷ್ಟ್ರ ಎಂದು ಕರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇವೆ ಎಂದರೆ ನಮ್ಮ ತಪ್ಪುಗಳೂ ಇವೆ ಅಲ್ವಾ. ಗಂಡ ಹೆಂಡತಿಯ ಜಗಳದಲ್ಲಿ ಕೂಸು ಬಡವಾಗಿತ್ತು ಅನ್ನೋ ಹಾಗೆ ಜಾತಿ ಧರ್ಮ ಭಾಷೆ ಗಳ ಕಾದಾಟಕ್ಕೆ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹಳ್ಳ ಹಿಡೀತು ಅಷ್ಟೇ. ವೈಚಾರಿಕ ಭಿನ್ನಾಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು ತಂದಿಟ್ಟು ಸಾಮಾನ್ಯ ಜನರು ಹೊಡೆದಾಡಿ ಸತ್ತಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟು ಯಾವುದಾದರೂ ನಾಯಕನೆನಿಸಿಕೊಂಡವನನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದು ಇದ್ಯಾ…?
ಹಗರಣಗಳ ಸರಮಾಲೆ ಧರಿಸಿ ತಮ್ಮ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಬ್ಯಾಲೆನ್ಸ್ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಬಿಟ್ಟರೆ ಬಡವರ /ತಮ್ಮ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಉದ್ಧಾರ ಮಾಡುವ ಕಳಕಳಿ ಇರುವ ನಾಯಕರು ಬೆರಳೆಣಿಕೆಯಷ್ಟು ಮಾತ್ರ. ಹಾಗಾಗಿಯೇ ಇಂದಿಗೂ ಬಡವ ಬಡವನಗಿಯೇ ಇದ್ದಾನೆ, ಹಳ್ಳಿಗಳು ಕನಿಷ್ಠ ಮೂಲಭೂತ ಸೌಕರ್ಯಗಳನ್ನು ವಂಚಿತವಾಗಿವೆ.
ಬನ್ನಿ ಇದೇ ಮೇ 12ರಂದು ಕರ್ನಾಟಕದ ವಿಧಾನಸಭಾ ಚುನಾವಣೆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಇವೆಲ್ಲದಕ್ಕೂ ಉತ್ತರ ನೀಡೋಣ. ಜಾತಿ ಮತ ಧರ್ಮ ಭಾಷೆ ಗಳ ತಾರತಮ್ಯತೆ ಇಲ್ಲದೆ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಜನರ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ರಕ್ಷಣೆ ಶ್ರಮಿಸುವ ಜನನಾಯಕನನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡೋಣ.
…ನಾವೇ ತೆಂಗಿನಗರಿಯಲ್ಲಿ ತಯಾರಿಸಿದ MRF logo ಹೊಂದಿದ ಕ್ರಿಕೆಟ್ ಬ್ಯಾಟ್, ಪ್ಲಾಸ್ಟಿಕ್ ಕವರ್ ಒಂದುಗೂಡಿಸಿ ಮಾಡಿದ ಬಾಲ್, ಪಕ್ಕದ ಬೇಲಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಗೊಬ್ಬರದ ಗಿಡ(Gliricidia sepium)ಗಳ ವಿಕೆಟ್, ಗೆಳೆಯನ ಕ್ಯಾಚ್ ಬೇಕೆಂದೇ ಕೈಚೆಲ್ಲಿದ ಕ್ಷಣ, ಮೊದಲು ಬ್ಯಾಟಿಂಗ್ ಸಿಕ್ಕರೆ ಔಟಾದ ಕೂಡಲೇ ಬರೋ “ತಲೆನೋವು, ಹೊಟ್ಟೆನೋವು”! ಲೋಕದ ಪರಿಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲದೆ ಕೇವಲ ಆಟ-ತುಂಟಾಟಗಳಲ್ಲೇ ದಿನ ಕಳೆದ ಆ ಬಾಲ್ಯ ಮತ್ತೆಂದೂ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬಾರದು. ಮೂರು ದಶಕಗಳು ಭೂತಕಾಲಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಂಡರೂ, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡುವ-ನಗಿಸುವ ಆ ಮೊದಲಾರ್ಧ ದಶಕದ ದಿನಗಳ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಸಿ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದಿ ಗಂಟಿಕ್ಕಿದ ನಿಮ್ಮ ಮುಖದಲ್ಲೊಂದು ಮಂದಹಾಸ ಮೂಡಿದರೆ ನಾ ಗೀಚಿದ್ದು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ…..!!!
“ಕೌಸಲ್ಯಾ ಸುಪ್ರಜಾ ರಾಮ ಪೂರ್ವಾ ಸಂಧ್ಯಾ ಪ್ರವರ್ತತೇ” ಎಂಬ ಎಂ.ಎಸ್. ಸುಬ್ಬಲಕ್ಷ್ಮೀಯವರ ಸುಮಧುರ ಕಂಠದಿ ಮೂಡಿಬಂದ ಸುಪ್ರಭಾತ 7 ಗಂಟೆಗೆ ಹಾಡಿಕೊಳ್ತಾ ಇದೆ. ಅದೇರೀ.. ಅಲಾರ್ಮ್ ಟೋನ್😀!.. ಸೂರ್ಯೋದಯಕ್ಕೂ ಮೊದಲೇ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದ ಸುಪ್ರಭಾತ ಇಂದು 7-8 ಗಂಟೆಗೆ ನಿದ್ದೆ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದೇವೆ. ಅಂತೂ ಇಂತೂ ನಿದ್ದೆ ಬಿಡೋ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮೊಬೈಲಮ್ಮ ತನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಹಾಡಿ ಸುಮ್ಮನಾಗಿ ಬಿಟ್ಲು. ಎದ್ದ ಮೇಲೆ ಇದೆಯಲ್ವಾ ನಿತ್ಯ ಶೌಚ-ಕ್ರಿಯೆಗಳು..(ಅದೊಂದೇ ಇರ್ಬೇಕು ಹಿಂದಿನಿಂದಲೂ ತಪ್ಪದೇ ಪಾಲಿಸಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಮುಂಜಾನೆಯ ಕರ್ಮಗಳು!). ಮತ್ತೆ ಶುರುವಾಯ್ತು ನೋಡಿ ಯಂತ್ರಗಳ ಕೆಲಸ, ದೋಸೇನೋ ರೊಟ್ಟೀನೋ ಮಾಡ್ಬೇಕು ಎಂದು ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ಅಕ್ಕಿ ನೆನೆ ಹಾಕಿರ್ತೀವಿ, ತೊಳೆದು ಮಿಕ್ಸಿ/ಗ್ರೈಂಡರ್ ಗೆ ಹಾಕಿದ್ರೆ ಆಯ್ತು, ರುಬ್ಬಿ ಕೊಡುತ್ತೆ. ಒಲೆ ಹಚ್ಚುವ ಕೆಲಸನೂ ಇಲ್ಲ ಈವಾಗ, ಕಡ್ಡಿ ಗೀರಿದ್ರೆ ಮನೆನೇ ಹೊತ್ತಿ ಉರಿಸೋ ಗ್ಯಾಸ್ ಇದೆಯಲ್ಲಾ. ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಬೆಳಗಿನ ಉಪಹಾರ ರೆಡಿಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತೆ. ಅಕ್ಕಿ ತೊಳೆದು ಕುಕ್ಕರ್ ಗೆ ಹಾಕಿದ್ರೆ ಕ್ಷಣಾರ್ಧದಲಿ ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಊಟನೂ ರೆಡಿ ಆಯ್ತು. ಮುಂದೆ…..?
ಬಟ್ಟೆ ವಾಷ್, ನೆಲ ಗುಡಿಸೋದು, ಒರೆಸೋದು ಎಲ್ಲವೂ ಯಂತ್ರಮಯವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆಯಲ್ವೇ? ಹೀಗೆ ಇಂದಿನ ಯಾಂತ್ರೀಕೃತ ಒತ್ತಡದ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಹಾಳು-ಮೂಳುಗಳ ಗಟಾರವಾಗಿ ಹೋಗಿದೆ. ನೆಮ್ಮದಿ-ಸಂತೋಷ ಎಂದರೇನು ಎಂಬ ಹತ್ತು ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ನ ಪ್ರಶ್ನೆಗೆ ಪುಟಗಟ್ಟಲೆ ಉತ್ತರ ಬರೆಯೋರೆ ನಾವು. ಆದರೆ ಎರಡು ಪದಗಳಲ್ಲೇ ಉತ್ತರವಿದೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯಾಂಶವನ್ನು ನಾವು ಅರಿತೇ ಇಲ್ಲ. ಹೌದು ಎಷ್ಟೇ ಒತ್ತಡದ ಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲೂ ಒಮ್ಮೆ ಆ ದಿನಗಳನ್ನು ಅಂದರೆ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನಪಿಸಿಕೊಂಡರೆ ತುಂಟ ನಗುವೊಂದು ತುಟಿಯಂಚಲ್ಲಿ ಮೂಡುವುದಂತೂ ಖಚಿತವಲ್ಲವೇ….?.ಲೋಕದ ಪರಿಜ್ಞಾನವಿಲ್ಲದೆ ಕೇವಲ ಆಟ-ತುಂಟಾಟಗಳಲ್ಲೇ ದಿನ ಕಳೆದ ಆ ಬಾಲ್ಯ ಮತ್ತೆಂದೂ ಹಿಂದಿರುಗಿ ಬಾರದು. ಮೂರು ದಶಕಗಳು ಭೂತಕಾಲಕ್ಕೆ ಸೇರ್ಪಡೆಗೊಂಡರೂ, ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಕಾಡುವ-ನಗಿಸುವ ಆ ಮೊದಲಾರ್ಧ ದಶಕದ ದಿನಗಳ ಮತ್ತೆ ನೆನಪಿಸಿ ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡದಿ ಗಂಟಿಕ್ಕಿದ ನಿಮ್ಮ ಮುಖದಲ್ಲೊಂದು ಮಂದಹಾಸ ಮೂಡಿದರೆ ನಾ ಗೀಚಿದ್ದು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿಲ್ಲ ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ…..!!!
ತೊಟ್ಟಿಲಲ್ಲಿ ಲಾಲಿ ಹಾಡು ಕೇಳಿದ ನೆನಪಿರಲ್ಲ ನಿಜ, ಆದ್ರೆ ಅಂಬೆಗಾಲಿಡುತ್ತಾ ನಡೆದಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನದಲ್ಲಿ ಬಿದ್ದು-ಎದ್ದ ಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಆವಾಗಾವಾಗ ನಮ್ಮ ಹೆತ್ತವರು ಅಣಕಿಸೋದು ಇಂದಿಗೂ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತೆ. ಆ ನಂತರದ ದಿನಗಳ ಕಥೆಗಳೇ ಸ್ವಾರಸ್ಯಕರ. ಕದ್ದು ಮುಚ್ಚಿ ಮಣ್ಣು-ಮಸಿ ಎಂದ್ಯಾವುದನ್ನೂ ನೋಡದೆ ಬಾಯಿಗೆ ಹಾಕಿ ಚಪ್ಪರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು, ಮನೆಗಿಂತ ಬೆಚ್ಚನೆಯ ಒಣಹುಲ್ಲಿನ ಬಣಗಳಲ್ಲಿ ಹೊರಳಾಡಿ ಎದ್ದಾಗ ಮೈಯ ಅಸಹನೀಯ ತುರಿಕೆಗೆ ಕಣ್ಣೀರಿಟ್ಟಿದ್ದು, ಹಟ್ಟಿಯೊಳಗಿನ ಮುದ್ದು ಮುಖದ ಕರುಗಳನ್ನು ಬಿಗಿದಪ್ಪಿ ಮುದ್ದಾಡಿದ್ದು, ಮುದ್ದಿನ ನಾಯಿಯ ಅಕಾಲಿಕ ಅಗಲಿಕೆಗೆ ಬಿಕ್ಕಿ ಬಿಕ್ಕಿ ಅತ್ತಿದ್ದು, ಮನೆಯಲ್ಲೇ ಸಾಕಿದ ನಾಟಿ ಕೋಳಿಯ ಸಾರು ಮುಟ್ಟದೇ ಸಪ್ಪೆ ಊಟ ಮಾಡಿದ್ದು, ಮಣ್ಣು-ಎಲೆ-ಕಡ್ಡಿಗಳನ್ನು ಬಳಸಿ ಕಟ್ಟಿದ ಮೊದಲ ಅರಮನೆ, ಚಿಪ್ಪಿಯೊಳಗಿನ ಮಣ್ಣಿನ ಇಡ್ಲಿಯಂತೆ ಹತ್ತು ಹಲವು ಬಗೆಯ ಫಲಾಹಾರಗಳು, ಕೈಗೆ ಸಿಕ್ಕ ಪಾತ್ರೆಗಳ ತಾಳಬದ್ಧ 😜😜😜 ಬಡಿತಕ್ಕೆ ಕುಣಿದ ಹುಲಿ ವೇಷದ ಕುಣಿತ, ಊಟ-ತಿಂಡಿಗಳ ನೆನಪೇ ಇಲ್ಲದೆ ಪೇರಳೆ-ಮಾವು-ಗೇರು ಹಣ್ಣುಗಳಲ್ಲೇ ಹೊಟ್ಟೆ ತುಂಬಾ ತಿಂದು ತೇಗಿದ್ದು, ಅಮ್ಮನ ಸಾರಿಯಲಿ ಕಟ್ಟಿದ ಜೋಕಾಲಿ, ಎಂತಹುದೇ ಹಠಮಾರಿತನವನ್ನೂ ನೀಗಿಸಬಲ್ಲ ಅಪ್ಪ ಹಿಡಿಯುತ್ತಿದ್ದ “ಪುಳಿತ್ತಡರ್” ಎಂಬ ಮಾಂತ್ರಿಕ ದಂಡ, ಮುಸ್ಸಂಜೆಯಾದರೆ ಕಾಡುವ ಗುಮ್ಮನ ಭಯ.
“ಕಲಾಭಿಮಾನಿಗಳೇ, ಕಲಾರಸಿಕರೇ… ಇಂದು ರಾತ್ರಿ 9:30ಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ ನಿಮ್ಮ ಊರಿನ ಬಂಡೀಮಾಳದಲ್ಲಿ ಹಾಕಿರುವ ವಿದ್ಯುತ್ ದೀಪಾಲಂಕೃತವಾದ ಭವ್ಯ-ದಿವ್ಯ ರಂಗುರಂಗಿನ ರಂಗ ಮಂಟಪದಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮಗದೊಮ್ಮೆ ನೋಡಲೇಬೇಕಿನಿಸುವ ಒಂದೇ ಒಂದು ಅತೀ ನೂತನ ಪ್ರಸಂಗವನ್ನು ಆಡಿತೋರಿಸಲಿದ್ದೇವೆ, ನೋಡಲು ಮರೆಯದಿರಿ, ಮರೆತು ನಿರಾಶರಾಗದಿರಿ.. ಇಂದು ರಾತ್ರಿ 9:30ಕ್ಕೆ ಸರಿಯಾಗಿ…” ಹೀಗೆ ಕಂಚಿನ ಕಂಠದಲ್ಲಿ ಯಕ್ಷಗಾನದ ಪ್ರಚಾರ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಜೀಪಿನ ಹಿಂದೆ ಕರಪತ್ರಕ್ಕಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಬಾಲ್ಯದ ದಿನಗಳತ್ತ ಒಮ್ಮೆ ಹೋಗಿ ಬರೋಣವೇ…?
ಸ್ನೇಹವೆಂಬುದು ಎಲ್ಲ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳ ಪರಿಮಿತಿಯನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಪವಿತ್ರ ಬಂಧ. ಕೇಳುವ ಕಿವಿ, ಸಂತೈಸೋ ಕೈಗಳು, ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುವ ಮಾತುಗಳು , ಸಾಧನೆಗೆ ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚೋ ಮನಸ್ಸು, ಇವುಗಳ ಜೊತೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪ್ರತಿಬಿಂಬದಂತೆ ಇರುವವರನ್ನೇ ಗೆಳೆಯ – ಗೆಳತಿ ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ ..ಸ್ನೇಹಕ್ಕೆ ಎಂದೂ ಬೆಲೆ ಕಟ್ಟೋಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಇಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ ಪ್ರೀತಿಯ ಮಾತು – ಬರಹಗಳಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ತಿಳಿದವರು. ಸ್ನೇಹಿತರ ದಿನದ ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಅಚ್ಚು ಮೆಚ್ಚಿನ ಬಿಚ್ಚು ಮನಸ್ಸಿನ ಗೆಳತಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ತುಂಬಿದ ಈ ಅಕ್ಷರಮಾಲೆ ಅರ್ಪಣೆ…
ಹಾಯ್ ಸ್ನೇಹಿತರೆ,
ಜೀವನ ಎಂದಾಕ್ಷಣ ಹಲವು ಜನರ ತ್ಯಾಗ, ಆಶೀರ್ವಾದಗಳ ಒಂದು ದೊಡ್ಡ ಹೂರಣ. ನನ್ನ ಜೀವನವನ್ನು ನಾನೊಬ್ಬನೇ ರೂಪಿಸಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲು ಯಾವತ್ತೂ ಯಾರಿಗೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಹುಟ್ಟಿನಿಂದ ಅಂತ್ಯದವರೆಗೆ ನಮ್ಮ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಹಲವು ಜನರು ತಮ್ಮ ಛಾಪನ್ನು ಒತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ತಂದೆ – ತಾಯಿ, ಸಹೋದರ, ಸಹೋದರಿಯರು, ಬಂಧುಗಳು, ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು, ಸಹವಾಸಿಗಳು, ಸಹಪಾಠಿಗಳು ಹೀಗೆ ಅನೇಕ ಪಾತ್ರಗಳ ಮೂಲಕ ಅವರವರ ಕೊಡುಗೆ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತದೆ. ಇವುಗಳಲ್ಲಿ ಹೆತ್ತವರ ಪಾತ್ರವೇ ಬಹು ಮುಖ್ಯ ಎನ್ನಬಹುದು. ಹೆತ್ತವರ ಪಾತ್ರವನ್ನು ಬಿಟ್ಟರೆ…?
ಹೌದು… ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ನಿಮ್ಮ ಊಹೆ ಸರಿಯಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಕಷ್ಟ – ಸುಖಗಳಲ್ಲಿ, ನಗು – ಕಣ್ಣೀರಿನಲ್ಲಿ, ಆಟ – ತುಂಟಾಟಗಳಲ್ಲಿ, ಸಾಧನೆಯ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬ ಗೆಳೆಯ – ಗೆಳತಿ ಇದ್ದೇ ಇರುತ್ತಾರೆ. ಈ ಸ್ನೇಹವೆಂಬುದು ಎಲ್ಲ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಗಳ ಪರಿಮಿತಿಯನ್ನೂ ಮೀರಿದ ಪವಿತ್ರ ಬಂಧ. ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧಿಗಳಲ್ಲ, ಒಂದೇ ಕುಲ – ಗೋತ್ರದವರಲ್ಲ, ಕೆಲವೊಂದು ಕಡೆ ಒಂದೇ ಮಾತೃ ಭಾಷಿಕರೂ ಆಗಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ಮುತ್ತುಗಳ ಬಂಧಿಸಿದ ಹಾರದಂತೆ ಏನೋ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಬಂಧನ ಅವರಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ. ಕೇವಲ ಸುಖ – ಸಂತೋಷಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರವೇ ಭಾಗಿಯಾಗೋನು ಯಾವತ್ತೂ ಒಂದೊಳ್ಳೆ ಸ್ನೇಹಿತ ಆಗಿರೋಕೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಕೇಳುವ ಕಿವಿ, ಸಂತೈಸೋ ಕೈಗಳು, ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುವ ಮಾತುಗಳು , ಸಾಧನೆಗೆ ಕಿಚ್ಚು ಹಚ್ಚೋ ಮನಸ್ಸು, ಇವುಗಳ ಜೊತೆ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ ಬರುವ ಪ್ರತಿಬಿಂಬದಂತೆ ಇರುವವರನ್ನೇ ಗೆಳೆಯ – ಗೆಳತಿ ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ …
ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಕೆಲವೊಂದು ವಿಚಾರಗಳನ್ನ ಯಾರೊಂದಿಗೂ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳೋಕೆ ಸಾಧ್ಯ ಆಗಲ್ಲ. ಕೆಲವೊಂದು ಸಂದೇಹಗಳಿಗೆ ಉತ್ತರ ಸಿಗಲ್ಲ. ದುಃಖವನ್ನು ಹಂಚೋಕೆ ಆಗಲ್ಲ. ಗೆದ್ದಾಗ ಒಬ್ಬನೇ ಕುಣಿದು ಕುಪ್ಪಳಿಸಲೂ ಆಗಲ್ಲ ಆಲ್ವಾ. ಆವಾಗ ಯಾರ ಮೊರೆ ಹೋಗೋದು? ಗೆಳೆಯರನ್ನಲ್ಲವೇ …? ನಾನಂತೂ ನನ್ನ ಗೆಳೆಯರಿಂದ ಸಂತುಷ್ಟ. ಕೆಲವೊಂದು ದಿನಗಳಿಂದ ಅದ್ಯಾಕೋ ಏನೋ ಈ ಗೆಳೆತನದ ಬಗ್ಗೆ ನನಗೆ ತೋಚಿದ್ದು ಗೀಚಿ ನಿಮ್ಮ ತಲೆ ತಿನ್ಬೇಕು ಎಂದೆನಿಸ್ತಾ ಇತ್ತು, ಆದ್ರೆ ಗೀಚೋಕೂ ಒಂದು ಸ್ಫೂರ್ತಿ ಬೇಕಲ್ವೇ,,,?
ಈ ಅಸುರಕ್ಷಿತ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹೆಣ್ಣು ತನ್ನ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಸಹೋದರನ ಕೈಗೆ ಕಟ್ಟುವ ರಕ್ಷೆಯೇ ಈ ರಕ್ಷಾಬಂಧನ. ರಕ್ಷೆಗೆ ಅದರದೇ ಆದ ಮಹತ್ವವಿದೆ.ಅದನ್ನು ಧರಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಪುರುಷನನ್ನು ಆ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳ ರಕ್ಷಣೆಗೆ ಸದಾ ಸಿದ್ಧನಿರಬೇಕು. ಹೆಣ್ಣಿಗೆ ತನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಧೈರ್ಯಕ್ಕಿಂತ ಜೊತೆಗೊಬ್ಬ ಸಹೋದರನಿದ್ದಾನೆ ಎಂದರೆ ಆನೆ ಬಲ ಬಂದಂತಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಲ್ಲ. ಹೆಣ್ಣು ಅಬಲೆಯಲ್ಲ, ಸಬಲೆ ಎಂದು ಸಾಬೀತುಪಡಿಸಬಹುದು.
ಈ ಪುರುಷ ಪ್ರಧಾನ ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸ ತುಂಬಾ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಾಗಿದೆ. ಶ್ರಾವಣ ಮಾಸ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗೋದೇ ಸ್ತ್ರೀಯರಿಂದ ಪೂಜಿಸಲ್ಪಡುವ ನಾಗನ ನಾಗಾರಾಧನೆಯೊಂದಿಗೆ. ಮುಂದೆ ವರಮಹಾಲಕ್ಷ್ಮೀ ವ್ರತ, ರಕ್ಷಾ ಬಂಧನ.
ಪ್ರಾಚೀನ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಯುದ್ಧಕ್ಕೆ ತೆರಳುತ್ತಿದ್ದ ಪತಿಯ ಪ್ರಾಣ ರಕ್ಷಣೆಗಾಗಿ ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿ ಪತ್ನಿಯರು ಅವರಿಗೆ ರಾಖಿ ಕಟ್ಟುತ್ತಿದ್ದರು. ಅದೇ ಮುಂದೆ ಬದಲಾಗಿ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮನಿಗೆ ರಾಖಿ ಕಟ್ಟುವುದು ರೂಢಿಗೆ ಬಂತು ಎನ್ನವುದು ಇತಿಹಾಸ.
ಆದರೆ ಭಾರತ ಇತಿಹಾಸವನ್ನು ಅವಲಂಬಿತವಾಗಿಲ್ಲ ಬದಲಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಹಬ್ಬ – ಹರಿದಿನಗಳನ್ನು ಪೌರಾಣಿಕ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಚರಿಸುತ್ತಾ ಬರುತ್ತಿದೆ ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಾಗಲಾರದು.
ಪೌರಾಣಿಕವಾಗಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ ದೇವತೆಗಳು ಮತ್ತು ದಾನವರಿಗೆ ಯುದ್ಧವುಂಟಾಗಿ ದೇವೇಂದ್ರ(ಇಂದ್ರ)ನಿಗೆ ಸೋಲುಂಟಾಗುವ ಪರಿಸ್ಥಿತಿ ಬರುತ್ತದೆ. ಆಗ ಇಂದ್ರನ ಮಡದಿ ಶಚೀದೇವಿಯು ರಕ್ಷಾಬಂಧನ ವ್ರತ ಆಚರಿಸಿ ಪತಿಗೆ ರಕ್ಷೆ ಕಟ್ಟುತ್ತಾಳೆ. ಅದರ ಬಲದಿಂದಾಗಿ ಇಂದ್ರ ರಾಕ್ಷಸರನ್ನು ಗೆಲ್ಲುತ್ತಾನೆ.
…… ಮನದಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಭಯ, ಆತಂಕ… ಆದರೆ ಇದ್ಯಾವುದರ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಮುಗ್ಧ ಮಗುವಿನಂತೆ ಮನದಲ್ಲೇ ನಗುತ್ತಿದ್ದೆ ನೀನು! ನೀನು ನನ್ನಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದಾಗ ನಿನ್ನಲ್ಲೇನೋ ಪ್ರತ್ಯೇಕತೆ ಅನುಭವಿಸಿದೆ, ಕಾರಣ ಯಾರ ಜೊತೆಯೂ ಬೆರೆಯದೆ ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ನಿನ್ನ ಮುಖ ಅಂದು ಬೆಳಗಿದಂತೆ ಕಂಡಿತು. ಆ ನಿನ್ನ ಮಾತುಗಳು ಸಪ್ತಸ್ವರಗಳಂತೆ ಇನ್ನೂ ನನ್ನ ಕಿವಿಯಲ್ಲಿ ಮೊಳಗುತ್ತಿವೆ.. ಸವಿನೆನಪುಗಳು ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಬೆಚ್ಚಗೆ ಕುಳಿತಿವೆ… ‘ಕಾಣದ ಕಡಲಿಗೆ ಹಂಬಲಿಸಿದೆ ಮನ’ಎಂಬಂತೆ ನಿನ್ನ ಒಡನಾಟಕ್ಕೆ ಕಾಯುತಿಹೆ ನಾನು…
ಪ್ರೀತಿಯ ಅಣ್ಣನಿಗೆ,
ಈ ಪತ್ರ ನಿನ್ನ ಕೈ ತಲುಪುವಾಗ ನಿನ್ನ ಬರ್ತ್ ಡೇ ಕಳೆದಿರಬಹುದೇನೋ… ಆದರೂ ತಂಗಿಯ ಕಡೆಯಿಂದ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದ ಶುಭಾಶಯಗಳು. ಚಿರಕಾಲ ಸುಖ, ಸಮೃದ್ಧಿ, ಸಂತೋಷದಿಂದ ಬಾಳು.
ದಿನಗಳು ನಾನೆನಿಸಿದ್ದಕ್ಕಿಂತ ವೇಗವಾಗಿ ಚಲಿಸುತ್ತಿದೆ. ಆದರೂ ಸವಿನೆನಪುಗಳು ಮನದ ಮೂಲೆಯಲ್ಲಿ ಕುಳಿತು ನನ್ನನ್ನೇ ಕುಹಕವಾಡುತ್ತಿವೆ. ಯಾಕಾದರೂ ನಿನ್ನ ಪರಿಚಯವಾಯ್ತೋ ಎಂದು. ಸರಿ ಸುಮಾರು ಮೂರು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಅಲ್ಲವೇ ನಿನ್ನ ಪರಿಚಯ ನನಗಾಗಿದ್ದು? ನೆನಪಿದೆ ತಾನೇ ಆ ದಿನ? ಮರೆತಿದ್ದರೆ ನಾನೇ ನೆನಪಿಸುವೆ.
ಧೋ ಎಂದು ಸುರಿಯುತ್ತಿದ್ದ ಮಳೆಗೆ, ಆ ಪುಟ್ಟ ಬಸ್ ಸ್ಟಾಂಡ್ ನಲ್ಲಿ ಕೊಡೆಯಿಲ್ಲದೆ ಮನೆ ತಲುಪಲು ನಾ ಪರಿತಪಿಸುತ್ತಿದ್ದ ವೇಳೆ, ಅಲ್ಲಿ ಇರುವುದು ನಾವಿಬ್ಬರೇ… ನನ್ನ ಮನದಲ್ಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ಭಯ, ಆತಂಕ. ಆದರೆ ಇದ್ಯಾವುದರ ಪರಿವೆಯೇ ಇಲ್ಲದೆ ಮುಗ್ಧ ಮಗುವಿನಂತೆ ಮನದಲ್ಲೇ ನಗುತ್ತಿದ್ದ ಆ ನಿನ್ನ ನೆನೆಸಿ ಈಗಲೂ ನಗು ಉಕ್ಕುತ್ತಿದೆ. ಮುಖ ಗಂಟಿಕ್ಕಿ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಆ ನಿನ್ನ ನೋಟ, ಎಣ್ಣೆ ಕಾಣದೆ ಬಿದಿರು ಹಿಂಡುಗಳಂತೆ ಬೆಳೆದ ತಲೆಗೂದಲು, ಬಟ್ಟೆಗಳು ಸ್ವಚ್ಛವಾಗಿದ್ದರೂ ಮ್ಯಾಚಿಂಗ್ ಇಲ್ಲದೆ ರೌಡಿಗಳಂತೆ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೂ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡಿ
ಹೌದು…. ಅವನ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುವ ತವಕದಲ್ಲಿ ಏನೋ ತಪ್ಪು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೇನೇನೋ ಎಂಬ ಆತಂಕ. ಏನೇ ಬರಲಿ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರದಿಂದ ಒಂದೊಂದೇ ವಿಷಯ ಅರಿಯತೊಡಗಿದೆ. ಎಲ್ಲರ ಕಾಲನ್ನೂ ಎಳೀತದೆ ಕಾಲ ಎಂಬಂತೆ ನನಗೂ ಅವನ ಮಾತು ಕೇಳಿ ವಿಷಾದದ ಸುಳಿ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹರಿದಾಡಿತು. ತಾನು ತನ್ನವರು ಎಂದು ಕತ್ತೆಯಂತೆ ದುಡಿದು ಸಾಕಿ ಸಲಹಿದ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರು ನೀಡಿದ ಮಾನಸಿಕ ಹಿಂಸೆ, ಮುತ್ತಿನಂತೆ ಕಾಪಾಡಿಕೊಂಡು ಬಂದ ಪ್ರೇಮದ ವೈಫಲ್ಯ, ಯಜಮಾನ ಹೇರುತ್ತಿದ್ದ ಮಣ ಭಾರದ ಒತ್ತಡ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಆತನ ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತೆಂದು ನನಗೆ ಅರಿವಾಯಿತು. ಆತನ ಮನಸ್ಸು ಕೊಂಚ ಹಗುರವಾಗುತ್ತಿರುವಂತೆ ಕಂಡಿತು. “ಟೀ ಕುಡೀತೀಯಾ?..” ಎಂದೆ.. ಬೇಕೆಂಬಂತೆ ತಲೆಯಲ್ಲಾಡಿಸಿದ…………
ಸರಿ ಸುಮಾರು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ೯ ಗಂಟೆ. ಕಿರಿದಾದ ರಸ್ತೆ, ಧಡೂತಿ ಹೆಣ್ಣೊಬ್ಬಳು ತನ್ನ ಮೂರು ವರ್ಷದ ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವಿನೊಂದಿಗೆ ಮಗುವಿನ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬಕ್ಕೆ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಕೊಳ್ಳಲು ಧಾವಂತದಲ್ಲಿ ಮಗುವನ್ನು ಎಳೆದುಕೊಂಡು ನಡೆಯುತ್ತಿದ್ದಾಳೆ. ಪಾಪ.. ಮಗು ತಾಯಿಯ ತರಾತುರಿ ಕಂಡು ಅಳುತ್ತಾ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಒಂದು ಕಡೆ ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆ ಸಿಗುವುದೆಂಬ ಖುಷಿ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ತನ್ನ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಕಸಿದುಕೊಂಡ ವೇದನೆ. ಆದರೂ ತಾಯಿಯೊಂದಿಗೆ ಪುಟ್ಟ ಪಾದಗಳಿಂದ ಓಡುತ್ತಾ, ಬೀಳುತ್ತಾ ನಡೆಯುತ್ತಿದೆ.
ಹಿಡಿದಿದ್ದ ಕೈ ಬದಲಾಯಿಸಲೆಂದು ಅಮ್ಮ ಮಗುವಿನ ಕೈ ಬಿಟ್ಟು ಬಿಟ್ಟಳು. ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಿತ್ತೋ ಏನೋ ಬೈಕ್ ಒಂದು ದಿಢೀರನೆ ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿತು.
ನೀತು ಕುಕ್ಕೆ
ಪತಂಗ 